Motel Mozaïque: De namen van 2013

Het was een blits popfeestje afgelopen weekend. Marie Claire was bij festival Motel Mozaïque en spotte 5 bands voor je, die het totaal gaan maken.

Het was een blits popfeestje, in het Rotterdamsche afgelopen weekend. Marie Claire was bij festival Motel Mozaïque en spotte vijf bands die het in 2013 totaal gaan maken.

Jáááá, wat was het weer fijn. Een heel weekend lang speelden in Rotterdam popbandjes op festival Motel Mozaïque. Voor those in the know waren er enorme hoogtepunten – AlunaGeorge! – maar het festival kenmerkt zich ook door de vele duveltjes uit doosjes. Namen die ons nog niets zeiden, maar waarbij je bij de eerste guitar stroke weet: zij gaan ieders speakers rocken.

Het leuke is hoe toegankelijk Motel Mozaïque is voor publiek en muzikanten. Zo zaten wij zomaar te ontbijten naast de bassiste van The Veils (aaah!!). En dronken we gemoedelijk een biertje met de te leuke zanger van Night Beds, die ons verklapte dat hij deze maand naast Cat Power bij Jools Holland optreedt.

En dan nu, een mini-recensie van bands die het def def def gaan maken – of al doen. 

1.      AlunaGeorge
In kittige deux-piece nieuwe stijl betrad ze het podium. En jawel, iedereen die ook maar een mobiele telefoon had vloog naar voren om Aluna te kieken. Ze danst soepel als water, heeft (nu al!) de star power van Beyoncé. En wat een stem! Ze heeft nog geen cd uit, maar werd door de BBC al uitgeroepen tot supertalent. Aluna (de man achter de beats heet George) heeft zo’n plagerig verleidelijk meisjesstemmetje, quasi-onschuldig, maar ondertussen. Hoor dit nummer en je snapt waarom iedereen het warm kreeg in de zaal.

2.     The Veils
Het was hun eerste optreden na twee jaar stilte. Britse pop-noir band The Veils moest zichzelf even bezinnen na het waanzinnige succes van Nux Vomica, vertelde de bassiste ons. Zanger Finn Andrews had z’n signature hoedje behouden, maar moest z’n draai op het podium weer even vinden. Toch, die Jeff Buckley-esque stem blijft boeien. Het publiek werd er stil van, zodat het in die grote Rotterdamse Schouwburg een heel intiem optreden werd. Met toegift – wat zelden voorkomt bij Motel Mozaïque, want de programmering is  strak. Op hun nieuwe nummer The Deep, Dark Wood gingen we helemaal los.daughtermvula
3.      Daughter
Zo verlegen als ze was tussen de nummers door (het publiek werd eindeloos bedankt voor het komen), zo’n control freak is ze als ze zingt. Elena Tonra, van de indie-folk band Daughter, houdt elke noot – hoe hoog ook – onder controle. Haar ijle stem doet denken aan winterse wolkenluchten. Vol melancholie, nostalgie, hoop en wanhoop. In Corso hing het publiek aan haar lippen. Het werd wel wat veel sadness achter elkaar – Daughter heeft nauwelijks uptempo nummers – maar toen het concert klaar was, wilde we méér. Hoor dit nummer Youth en je snapt wat we bedoelen.

4.     Laura Mvula
Fijne vrouw, die Laura. Een halfuur te laat kwam ze het podium opdartelen. Het werd haar vergeven toen ze begon met spelen. Ze zingt in perfecte harmonie met haar harpiste, die blank is en een heel ander soort stemgeluid heeft, maar het mixt fenomenaal. De drummer en blazers maakten er een feestje van. Met als hoogtepunt natuurlijk Green Garden, dat ze schreef na een fantastische zomeravond in haar tuin met vrienden. Dit nummer is gewoon zon uit je speakers, te fijn. retrostefson

5.      Retro Stefson
In IJsland spelen ze voor uitverkochte zalen. Geen idee hoe groot die zalen daar zijn, maar we snappen de hysterie. Retro Stefson is begonnen als highschool band zoals in de tv-serie Glee en heeft inderdaad de frisheid die je daarbij verwacht. Denk pop met een nineties-sausje en heel veel vrolijkheid. Zanger Unnsteinn kreeg bij de 3voor12 sessie iedereen aan het jumpen. Het was onmogelijk om normaal je biertje te drinken, het gutste meteen over de rand, want dansen MOEST je. Luister maar naar Glow en zeg ons dat je niet met je hoofd zit te bouncen en je voet zit te tappen. Lukt je namelijk niet.

6.     Night Beds
Zanger Winston Yellen is net 24, maar wat een groots stemgeluid. Wij moesten denken aan Isbells, Bon Iver en Grizzly Bear. Je weet wel, van die kampvuur wegdroommuziek, op reis gaan en niet weten waar je uitkomt, dat werk. Van een afstandje vonden we de bandleden veel weghebben van Ryan Goslings, in houthakkersbloes en versleten jeans,  maar daar moest de zanger (met wie we na afloop praatten) enorm om lachen (en wij eigenlijk ook, het was meer dat ze sex appeal hebben on stage). Dit zijn de nieuwe Amerikaanse folkhelden, maar dan zonder baard.

Tekst: Jonna ter Veer
Foto’s: Martijn Winkler

Laatste nieuws