Yeliz in the City: fitnessdepressie

Nu moest dit een blog worden waarin ik triomfantelijk vertel dat mijn billen de vorm van die van B beginnen aan te nemen, dat er zowaar een wasbord in

Nu moest dit een blog worden waarin ik triomfantelijk vertel dat mijn billen de vorm van die van B beginnen aan te nemen, dat er zowaar een wasbord in aantocht is en dat mijn armen net zo slank en gespierd zijn als die van een balletdanseres…

Ik waarschuw maar even: als je mijn klaagzang wilt ontwijken, is er nu nog een weg terug. Mijn fitnessavontuur is namelijk één groot fiasco.

Drie weken geleden schreef ik mij enthousiast in voor het Personal Body Plan. Een programma dat helpt je voeding en gedrag aan te passen, met als doel een rockhard body. Klonk als muziek. Minor detail: ik HAAT fitnessen. En dan bedoel ik dus niet sporten. Nee, sporten en fitnessen zijn wat mij betreft twee heul verschillende dingen. De uitvinder van fitness mag van mij worden verbannen naar niemandsland.

De aan mij toegewezen coach Kelly blijft tevergeefs proberen, het arme schaap. Ze belt me, mailt me en stuurt chatberichten om te vragen hoe het met me gaat, of het al gelukt is met opstarten en of ik die (vreselijke) fitnessoefeningen al onder de knie heb. In het begin hield ik Kelly (en mezelf) nog voor de gek. ‘Ik was druk, ik ging op reis, ik had pas volgende week tijd. Maandag, nee echt, maandag ga ik knallen in die sportschool.’ En topcoach Kelly bleef haar uiterste best doen om mij te motiveren.

Maar vorige week is het doek gevallen. Coach Kelly waagde voor de zoveelste keer een poging en vroeg hoe het ging? ‘Slecht, heel slecht’, zei ik. ‘Ik haat fitnessen. Ik raak in paniek bij het zien van de ingewikkelde oefeningen. De stalen apparaten doen ook geen poging het gezelliger te maken. Plus, ik heb het echt veels te druk.’ Ik mailde haar mijn werkschema van de komende twee weken, daar was geen speld tussen te krijgen. Dacht ik…  Maar coach Kelly zag toch een opening: ‘Ik kom ook vaak om 22.00 uur thuis, dan zorg ik dat ik al gezond heb gegeten en ga ik toch nog even snel die sportschool in. Kom op Yeliz, ik weet zeker dat je het kan’. Ja, wat zeg je daarop? Mijn hoop op een beetje medelijden ging in rook op.

Ik voelde me zo’n patiënt van 200 kilo uit het programma Obese, die allerlei redenen zoekt om maar niet te sporten. Al waren hun excuses vaak far less important, zoals ‘mijn hond is ziek’, en de mijne(natuurlijk) veel belangrijker. ‘Ik MOET naar Parijs. En daar MOET ik uiteraard uit eten bij dat nieuwe hippe restaurant. En ja, dan MOET ik ook gewoon een goed Frans wijntje drinken – of zes….’

Nee, even serieus: ik like sporten niet, ik LOVE het. Hardlopen, dansen, boksen – fantastisch. Doe mij maar een extra sportsessie in plaats van dat ik moet leven op een paar blaadjes sla. Maar fitnessen, nee. Als ik vier keer per week aan, onder en op de apparaten moet liggen, dan krijg ik een regelrechte fitnessdepressie. Bestaat zoiets? Nou, ik heb het.

PS: Er is nog hoop. Personal Body Plan laat je niet zomaar in de steek. Voor hopeloze gevallen zoals ik hebben ze een Plan B in petto. Voor de zekerheid heb ik me ingeschreven voor een intensieve cursus yoga bij Delight Yoga (Amsterdam) – dan maar een yoga queen.

To be continued…..

Ik draag:
Colbert: Levi’s
Shirt: Acne
Shorts: American Apparel
Brogues: Sandro

Laatste nieuws