Yeliz in the city: Ik weet hoe ’t voelt, Guus

Yeliz steekt Guus Hiddink een hart onder de riem, want ze weet precíes wat verliezen in houdt...

Dit is dus een blog waarvan ik niet dacht dat ik ’m ooit zou schrijven: over voetbal. Rustig aan mannen, ik ga me echt niet bemoeien met de tactiek van het spel. En ik werp me ook niet op als de nieuwe Barbara Barend.  Nee, ik ben het type meisje dat tijdens de onbelangrijke wedstrijden (lees: Barcelona – Real Madrid ofzo) rustig door een tijdschrift bladert of een goed boek leest. En daar voel ik me prima bij. Maar ik weet wie het Nederlands elftal coacht, wie Messi en Ronaldo zijn (bedoel, hoeveel jaar wint een van die twee nou al de gouden bal of schoen of whatever, gaap) en wanneer Klaas-Jan het veld op komt (heel belangrijk!).

Alleen wanneer het Nederlands of Turks elftal speelt hijs ik me in een voetbalshirt. En dan bén ik me toch een potje fanatiek. Schreeuwen, op de bank staan, schelden (dingen zoals pannenkoek hoor, I’m a lady), en ik weet HEUS wat buitenspel is. En een biertje halen, dat doe je dan maar lekker zelf. Ik sta namelijk naast Guus, Louis of Bert het team te coachen.

Lieve Guus
Nu wil ik Guus graag een hart onder de riem steken. Ik ben echt dol op Guus. Lekker nuchter, niet te serieus, zo’n gezelligerd. Een grote knuffelbeer. Maar god o god, wat heeft die man het zwaar te verduren. Zo zielig. Guus moet nu al naar huus. Hij is toch ook maar eens mens jongens? Soms presteert een team gewoon niet, hoe hard je ook je best doet. Hoe hard je ook traint. Hoe hard je ook de teamspirit probeert hoog te houden.

Van tutu naar voetbaltenue
Het deed me denken aan de voetbalaspiraties die ik zelf een blauwe maandag had. Trauma! Toen ik 16 was besloot ik met de meiden uit mijn balletgroepje dat we iets stoerders wilden doen. We startten een vrouwelijk voetbalteam. Lekker een balletje trappen, een keer wat anders dan dansen in een roze tutu. Die voetbalgekke pa van me was dolenthousiast en besloot elke wedstrijd te komen.

We hadden hard getraind – partijtjes, doeltrappen, van die zigzagoefeningen en zo. We hadden een keigoeie teamspirit. Hielden praatsessies om elkaar echt te leren kennen. Lasten nog wat extra trainingen in. En toen was daar het moment dat we onze eerste wedstrijd gingen spelen. In een dorp naast Nijmegen. Daar kwamen de balletmeisjes, vrolijk huppelend het veld op. Totally excited. En toen zagen we het doorgewinterde team uit dat boerendorp… Onze mond viel open en de rillingen liepen ons over de rug. De dames in kwestie hadden gekortwiekte kapsels en waren op z’n zachtst gezegd nogal grof gebouwd. Ze keken alsof ze ons levend gingen villen. Maar er was geen weg meer terug.

26-1!!!
Onze trainer en een zekere door zichzelf aangewezen coach, mijn vader, probeerde het zooitje ongeregeld (wij dus) tevergeefs bij te sturen. ‘YELIZ, ZIE JE DIE BAL DAN NIET!’ ‘YELIZ, DAAR DIE DIKKE RODE, DEKKEN!’ Maar ik wist wel beter. Een klein beukje van die dame en ik zou aan de overkant van het veld liggen. Met een gebroken rug. Daarom en omdat ik me intens schaamde voor mijn vader, besloot ik de rest van de wedstrijd Oost-Indisch doof te zijn. In de rust probeerden trainer en coach ons van verse moed te voorzien. Moed. Probeer die nog maar te vinden als het 16-0 staat. Maar toch wierp het zijn vruchten af. We scoorden ons eerste doelpunt! Onze overwinningsvreugde werd echter al snel de kop ingedrukt. De kenaus gingen er drie keer zo hard in en scoorden er nog 10 bij. En die coaches maar schreeuwen, totdat ze geen stém meer hadden. Ik wilde bijna mijn feministische vuist opsteken en de mannen aan de zijlijn een halt toeroepen. Wat dachten ze wel niet, een beetje vrouwen kleineren. Mannen, echt waar. Als het om voetbal gaat, gaan alle remmen los.

En dus wordt ook onze Guus niet gespaard. Mijn Guus. En ik kan het niet meer aanhoren. Dit is mijn signaal:  leave Guus alone! Onze Nigel of Ron Beton is heus niet bang voor een stel potige voetballers. Het komt goed, echt. Guus, ik vertrouw je. Robin en ik staan vierkant achter je.

Ben jij het met Yeliz eens? Laat het haar weten op onze Facebookpagina.

yeliz-blogMeer Yeliz? Ontdek ook haar 20x hotter dan hot restaurants in Amsterdam en hoe ze in vredesnaam aan een fitnessdepressie kwam.

Laatste nieuws