Het is september en dus ploppen in Amsterdam overal weer nieuwe tenten en winkels op. En dus was het tijd om hoogzwanger of niet de op social media meest besproken dinerspot Chow eens aan een test te onderwerpen. Speciaal voor jullie. Maar ook speciaal voor mezelf natuurlijk, want ik zoek altijd een reden om uit eten (of wanneer ik niet preggers ben, uit drinken) te gaan.
Chow, Rozengracht 109, Amsterdam
Op mijn radar staat momenteel Chow, de nieuwste telg van de Amsterdamse horecaondernemer Casper Reinders. Inderdaad: de man achter o.a. Jimmy Woo, Roses Cantina en Lion Noir. De man die garant staat voor hipstersucces. De man die weet hoe je een zaak inricht en ruled.
Alleen de naam is al perfect, al was het maar omdat ik constant moet denken aan Chow uit The Hangover. Hoewel dat vast niet de bedoeling kan zijn, want Chow is weinig stijlvol en vreselijk gemeen. Anyways, het restaurant is vers geopend en zit sindsdien iedere avond stampend vol. Hoogste tijd uit te zoeken waarom.
Het succesverhaal begint al bij het pand. Een historisch hoogstandje aan het midden van de Amsterdamse Rozengracht met idyllische courtyard. Voor de Amsterdammers onder jullie, inderdaad de plek waar je ooit de niet-zo-blitse tapastent Manzano vond. Heet nieuws: sinds Casper er met zijn toverstafje zwaaide heeft het terras een Mediterraans soort city-allure. Denk: geschikte witte stoeltjes en tafeltjes, een ruige stadse muur met het logo van mijn nieuwste flessenwater-obsessie Marie-Stella-Maris en welja, hebberigmakend leuke bohemian festivallampjes.
Binnen gaat het styling-feest verder. Met een open haard, een flashy bar, precies de goede houten tafeltjes en stoeltjes – met daaraan perfect gestylede types – mooie indirecte verlichting, indrukwekkende wandschilderingen van kunstenaar Alljan Moehamad, stoere vloertegels en verschillende niveaus. Al met al een knus en tegelijkertijd sjiek herberg-ish tafereel. Minpuntjes: de akoestiek beneden is nogal vreselijk, de bediening is traag (waarschijnlijk ivm de gigantische drukte) en de temperatuur extreem hoog. Hoewel dat laatste ook aan mijn zwangere toestand kan hebben gelegen. En dan het eten, want ja: dat kun je hier ook. Op de kaart staat vooral Pan American food (van sateh en beef tot pittige huisgemaakte frieten en kokosroomijs). Good food, dat zeker, hoewel ik en mijn tafelgenoten nog niet imponerend vonden.
Kortom, een prachtig blijvertje voor Amsterdam-Centrum/West, hoewel het momenteel vooral lijkt te draaien om het mooie interieur en het zien en gezien worden. Het eten zou wat mij betreft nog best een tikje spannender kunnen – maar ik geef ze heul graag nog een kans.
