Ik kan wat ik meemaak niet meer onder woorden brengen
De Nederlands-Koerdische Shilan (25) vecht in Irak tegen de opkomst van terreurgroep IS. Exclusief voor Marie Claire tekende journaliste Renée Lamboo-Kooij afgelopen weken Shilans ervaringen op bij de Koerdische strijders, de Peshmerga, op. Deze week kondigde Shilan helaas aan te willen stoppen met haar dagboek. Ze vertelt zelf waarom.
Het is alweer bijna vier maanden geleden dat ik Nederland verliet. Mijn leven werd daarmee compleet anders. In Almere woonde ik nog bij mijn ouders, ik had alles wat ik maar wenste. Vooral had ik een veilige plek en een fijn bed om in te slapen. Nu niet meer. Ik vertrok en wist niet precies hoe het hier zou zijn. Ik was niet naïef en wist wat oorlog inhield. Ik kende de beelden van tv en mijn vader vertelde over zijn tijd als strijder bij de Peshmerga. Toch was het moeilijk me een voorstelling te maken van hoe de dagen er hier uit zouden zien. Toen ik hier aankwam werd ik goed opgevangen. We begonnen rustig, ik kreeg schietles en leerde de andere vrouwen kennen. Vanaf het moment dat ik echt mee ging naar het front, veranderde er veel. Het werd echt. Ik ben beschoten, ik heb geschoten. De bommen zag ik met mijn eigen ogen vallen, ik slaap soms dagenlang in een verlaten huis op de grond.
Niet herbeleven
Ik mis thuis, al mijn lieve vrienden en familie, maar wil niet naar huis. Ik ben hier nog niet klaar. Wel merk ik dat de behoefte om te praten minder wordt. Ik vertelde mijn verhaal iedere week om iedereen in Nederland te laten weten wat er gebeurt. Hoe er gevochten wordt, niet alleen voor de veiligheid van de mensen hier, maar ook voor de rest van de wereld. Als IS niet tegengehouden wordt, blijft het niet bij Irak, maar zijn ook andere landen aan de beurt. Naar mate ik meer meemaak, wordt het moeilijker om mijn ervaringen onder woorden te brengen. De details van wat ik heb gezien, wil ik niet herhalen. Ik wil het niet herbeleven. Die eerste keer was al erg genoeg. Misschien lukt het me ooit weer, dan meld ik me.
Ik vind het fijn dat mensen mijn verhaal hebben gelezen, bedankt daarvoor.
