In de beautysalon van ?de buurvrouw, onder ?een roze fleeceplaid, ?overdenkt Eva de schone zaken van het leven.
Dat de beautybusiness een serieuze business is weet iedereen er zijn mascaraborsteltjes waar tien jaar wetenschappelijk onderzoek voor wordt gedaan, waarna Beyoncé wordt ingevlogen om het wimperwondermiddel wereldwijd aan de man te brengen. Een onderneming die nogal wat geld kost, logisch dat je dan zeker van je zaak wilt zijn als bedrijf.
Dat schoonheid tevens een kwestie is van goede voeding, weten we ook, zij het dat wat begon met gezond verstand veel water, schijf van vijf nu is geëvolueerd tot een beweging waarin vooral goed geld te verdienen is. Met als voorlopig hoogtepunt de hipsterleer van Rens Kroes, die claimt dat je met het eten van goji-bessen, glutenvrije pannenkoeken (gluten zijn héél gevaarlijk!!!), havermout, boerenkool en quinoa (kien-wa hè, dus niet kie-noo-wa) een happy & healthy lifestyle bereikt. Subliminale boodschap: als je haar boek koopt word je net zo knap als zij. Of beter, net zo knap als dr zus, want eerlijk, zonder Doutzen had Rens het nooit zo ver geschopt in de, oh ironie, voedselketen.
Over dit soort zaken dacht ik toen ik op een regenzondag in de behandelstoel van Silvia lag. Silvia is mijn buurvrouw, ze heeft een schoonheidssalon aan huis die MOOI heet en waarin alles, maar dan ook echt alles roze is. Roze stoelen, roze kastjes, roze tissues zelfs haar lippenstift en nagels zijn roze. Ze heeft lichtblauwe irissen en een volstrekt rimpelloze poppensnuit die ze niet aan een smeersel maar aan goeie genen te danken heeft, en die ervoor heeft gezorgd dat ze in haar hele leven nog nooit één band zelf heeft hoeven te plakken.
Niet dat ze dat niet had gekund. Want zo meisjesachtig als ze eruitziet, zo mans is ze. Als ze een badstoffen band om je hoofd heen klittenbandt doet ze dat zoals je moeder vroeger je haar borstelde Niet piepen en de producten waarmee ze werkt zijn niet van La Mer, maar van Janssen Cosmetics. «Dat dure spul is flauwekul.» Noord-Hollandse poëzie.
«Ik ga iets nieuws op je uitproberen», zei ze die middag. «Een warmtepeeling op basis van duindoorn. Dat is een soort plant.» «Als je me maar knap maakt», zei ik vanonder een roze fleeceplaid. Daarna ging het over haar wonderlijke carrière. Ze was begonnen als secretaresse, had een crèche gehad, maakte furore als echtscheidingsconsulent (let op de volgorde) en was toen een schoonheidssalon begonnen. «Maar Sil,» zei ik terwijl ik de duindoorn inderdaad warm voelde worden, «denk jij nooit: kan ik dit wel?» Silvia haalde haar schouders op. «Welnee. Je kan toch een cursus doen? En de rest vind je op internet. Ik zeg altijd maar zo: je kan alles worden wat je wilt, áls je maar wilt.» Haar handen rustten even op mijn schouders. ?Silvia: «Als mannen iets voor het eerst doen zeggen ze daarna: Ik heb ervaring. Een vrouw zegt: Ik heb het nog maar één keer gedaan. Ik ben gewoon meer een man.» Wel een hele knappe dan, als je er tenminste in gelooft dat schoonheid naast commercie en quinoa ook een kwestie van humor is.
