Jezus, mompelt hij. Klopt deze weegschaal wel?
Evas man is aan het lijnen geslagen. Geen kaas, geen wijn ? zelfs zn lievelingsvla en ribbelchips laat hij staan. Eva baalt, want hóe ongezellig is dit?
De Man was op dieet. Zoals de rest van Nederland was ook hij in januari op de weegschaal gaan staan, min of meer grappend, meer nieuwsgierig dan serieus, maar toen de cijfers op het display verschenen, zag ik aan zijn gezicht dat dit geen grappen meer waren.
Diezelfde dag nog kondigde hij aan op dieet te gaan. Er zouden geen gebakken eieren met spek meer worden gegeten bij het ontbijt.
Geen gebakken aardappeltjes met mayonaise bij het avondeten. En al helemaal geen paprika ribbelchips meer tussendoor, en de Man kennende was dat nog het grootste offer. In plaats daarvan ging hij een Nutribullet aanschaffen, de blender onder de blenders, een ding dat zelfs noten tot moes kon malen, en verder wilde hij gaan zwemmen. «Hartstikke goed», zei ik, en daarna ging ik boodschappen doen en sloeg ik gewoon weer aardappeltjes en koekjes in, want het was niet de eerste keer dat ik dit hoorde.
‘Ook het toetje tweekleurenvla, na ribbelchips zijn lievelings liet hij staan alsof het chemisch afval betrof
Maar mooi dat ik die aardappels s avonds alleen op kon eten. Geen hap, wilde hij ervan. En ook het toetje tweekleurenvla, na ribbelchips zijn lievelings liet hij staan alsof het chemisch afval betrof, waar op zich natuurlijk wel een kern van waarheid in zit. Nee, zijn vreugde kwam voortaan uit een schil, wijsneusde hij terwijl hij een lepel in een kiwi stak, waarna hij naar boven liep om op de weegschaal te zien of er al wat af was. Ik hield mijn mond en gaf deze nieuwe Man nog één, hooguit twee dagen. Maar ik zat ernaast.
Ook de rest van de week at hij als een monnik. Een glas rode wijn aan het eind van de dag sloeg hij af. En in het weekend trof ik hem daadwerkelijk aan achter een gloednieuwe blender, waar hij niet alleen een banaan en sinaasappelsap in had gestopt, zoals normale mensen, maar ook mango, boerenkool en citroengras. De Man: «Dat heet sereh. Hebben we lijnzaad in huis?» Wie mijn columns leest, weet dat ik een broertje dood heb aan diëters, afslankgoeroes en Rens Kroes-kruisvaarders, en nu had ik zelf met zon fanaticus te maken. Hij haalde de schil er nu niet eens meer af, want «daar zitten de meeste vitaminen in».
Welbeschouwd was er weinig op zijn nieuwe levensstijl aan te merken. Hij zou afslanken, gezonder worden, langer leven, hiep hiep hoera. Maar wat bleef er aan gezelligheid over? Kreeg ik nu serieus een man die wist wat citroengras, pardon, sereh was? En hoe lang zou het duren voor hij zijn pijlen op mij zou richten? En dus stelde ik hem gisteravond voor zichzelf nog eens te wegen. Hij trok zijn broek uit, ging op de weegschaal staan, wachtte even, en
. Een kilo dr bij. «Ach», zei ik, en hield mijn mond over het feit dat zelfs Sylvie Meis een kilo zwaarder weegt na een maaltijd en een halve liter thee. Nog diezelfde avond zaten we aan de toastjes brie. Dus nu ga ik naar de hel.
Het goeie nieuws is dat ze daar elke dag kaasfonduen en wijn drinken, dus heel erg zie ik er niet tegen op.
