Maar nog niet bij mij.
Als je getrouwd bent, dan is het tijd om babys te gaan werpen. Vooral als je bijna 30 bent. Althans, dat is de mening van mijn omgeving. Sinds ik in augustus trouwde, word ik overspoeld door mensen die vragen wanneer de babys komen. Nog net niet direct na ons ja-woord riep mijn schoonmoeder enthousiast: Zo, nu komen ein-de-lijk de eerste kleinkinderen. En elke keer als we bij haar op bezoek zijn, wijst ze me op de lege kamer links van de gang: Kijk, zegt ze dan, perfect voor mijn eerste kleinkind. Ja, zelfs mijn arme kleinkindloze moeder krijgt allerlei vragen en welgemeende adviezen toegeworpen. En, wanneer word jij oma? Het is echt het allermooiste. Ze tippen haar zelfs waar ze de beste rompertjes voor een prikkie scoort. Zonder baby. Ondertussen vraagt oma L, die om de hoek woont bij moeders, herhaaldelijk wanneer we naar beneden gaan verhuizen, want een kind opvoeden op driehoog in Amsterdam, dat is kindermishandeling.
Wat is het toch met trouwen en babys? Men is overtuigd van het causale verband: gebeurt het een, dan gebeurt het ander. En dus sta ik me constant te verantwoorden tegenover belangstellenden. Nog niet zwanger? Nee, nog niet. En, wanneer komen de kinderen? Nou, voorlopig nog even niet. Want ik ben hartstikke druk met mn, uhm, baan. En eigenlijk vind ik, uhm, mijn leven op dit moment heel erg fijn. En ben ik, uhm, nu heel erg gelukkig. Stilte.
Want dat mag niet, zeggen dat je eigenlijk heel blij bent met je leven, dat je je werk ook heel belangrijk vindt. En dat je heus het geluk ziet in zo’n wonderschone baby, maar dat je krijsende kinderen in een restaurant of in de supermarkt echt bloedirritant vindt. Anno 2015 is het nog steeds een beladen onderwerp. Moeders werpen me bloeddorstige blikken toe, terwijl ik DOL op babys ben. Je zou zelfs kunnen zeggen dat ik er toen ik klein was al van droomde ooit moeder te mogen zijn. Ik verwijder nooit vrienden en vriendinnen op Facebook omdat ze elke dag een foto van hun koter plaatsen (Kijk nou hoé lief!), stap niet uit een groepsapp waarin het alleen over Guusje en Madelief gaat, en bekijk alle filmpjes en fotos die me gestuurd worden met aandacht en liefde ? sterker: ik druk ze ongevraagd, met bijbehorende oehs en ahs, onder de neus van man J.. Een van mijn favoriete activiteiten is babys knuffelen die naar Zwitsal ruiken. Im a babyhugaholic. Totdat ze gaan krijsen, dan geef ik ze graag weer terug. Want naast rozengeur en maneschijn zie ik ook de wat minder leuke kant, die me soms een beetje angst aanjaagt. Een diepgaand gesprek voeren is er vrijwel niet meer bij, want Guusje smijt de boterham met hagelslag van tafel, slaakt een oorverdovend intense kreet, wil uit de stoel, weer in de stoel, vindt mama HEEL stom en moet eigenlijk een slaapje doen. Er is soms maanden geen seks (horror), je slaapt weinig (maar krijgt er zoveel voor terug. Sure je nachtrust in ieder geval niet) en dan die zwangerschapskilos die hardnekkig als secondelijm aan je blijven plakken (borstvoeding geven is de oplossing, schijnt).
Het lijkt me prachtig, zon wezen na negen lange maanden in je armen te houden, dat een vrucht uitgroeit tot mens, een persoon, met een eigen karakter en eigen wil. Ik wil dan kunnen zeggen: Mama is ZO gelukkig. Ze heeft alles precies gedaan zoals ze wilde en wanneer ze het wilde. Ze heeft de wereld gezien. Dromen nagejaagd. Jij mag dat ook. Doen wat je hart je ingeeft, wanneer jij het wilt. Jij bent de kers op een al heel mooie taart, dat mama’s leven heet.
Dus lieve schoonmoeder, mams, paps en ander belangstellenden: die baby die komt er, als het mag. Collega C. vertelde me zojuist dat de gemiddelde leeftijd dat vrouwen kinderen baren in Nederland 31,2 jaar is. Ik beloof plechtig mn best te doen om de mijne voor die tijd te werpen, om zo het gemiddelde niet verder omhoog te stuwen. Jullie kunnen dus gerust zijn. Ondertussen ga ik als suikertante de kleintjes die ik nu om me heen heb zo erg vertroetelen dat North West jaloers zal zijn. Over drie weken komt er weer één aan, of eigenlijk twee, dus ik ben wel even zoet. En natuurlijk zijn die van mij het allermooist, knapst en leukst. Hier zijn ze, de popjes. Kijk nou hoé lief.
Saya Laïs
Billie-Mae
I?il
Robin
