Dertig dagen op een jaar kan nooit zó moeilijk zijn toch? Misschien is 30 gewoon een getal, maar die boodschap is mijn lijf ontgaan. Sinds ik de mijlpaalverjaardag ben gepasseerd, merk ik dat ik meer gestresst raak van routinewerk en dat kleine blessures en gedoetjes meer impact hebben. Langzaamaan stapelen de extra kilos zich op, hoeveel ik ook sport. Mijn rechterenkel wordt bij elkaar gehouden door twaalf schroeven en twee metalen platen en ‘s ochtends word ik stijf wakker. Tijd om het roer om te gooien, vond journalist April Wolfe.
Verbazingwekkend hoelang je gestrest door het leven kunt gaan zonder te merken dat er iets mis is
Ik ben altijd een rusteloos, type A-persoon geweest. Ik streef iedere gouden ster en alle mogelijke extra punten na en zeg ja op alles, zelfs als ik weet dat ik eigenlijk op het punt sta door te draaien. Als je je hele leven zon type bent geweest ik bedoel: op mijn vijfde maakte ik me al zorgen over het feit of ik al mijn knuffels wel evenveel aandacht gaf kun je verbazingwekkend lang extreem gespannen door het leven gaan zonder überhaupt door te hebben dat er iets mis is.
“Een maand voor mijn vierendertigste verjaardag realiseerde ik me dat ik bang was om het huis uit te gaan”
Een maand voor mijn vierendertigste verjaardag realiseerde ik me dat ik bang was om het huis uit te gaan. Ik had wel vaker periodes last gehad van een milde vorm van pleinvrees, maar nu leek zelfs opstaan uit mijn bed en naar beneden gaan een onmogelijke taak. Als ik wel naar een openbare gelegenheid móest, nam ik een paar borrels om de scherpe kantjes ervan af te halen en mijn paniek wat te sussen. Ik was op een bruiloft toen ik, na behoorlijk wat cocktails, tijdens een beschaafd gesprek ineens zei: Ik zit te veel in mijn eigen hoofd om lief te hebben zoals ik lief zou wíllen hebben.
Ik weet niet eens waar die emotie vandaan kwam. Stootte ik mijn vriend en vrienden af? Er was iets mis. Er moest iets veranderen. En dus maakte ik een drastische belofte, zoals type A-personen dat wel vaker doen: ik stopte dertig dagen lang met alcohol, suiker en cafeïne. En ik startte meteen ook met een dagelijkse work-out, want waarom niet?
WEEK ÉÉN
De eerste dag word ik vroeg wakker en ga ik meteen sporten. In mijn lichte keuken zoek ik work-outvideo’s op YouTube en nog voor mijn ontbijt doe ik een op ballet geïnspireerde barre work-out van tien minuten. Ik val bijna flauw
wat kennelijk de reden is dat je de barre moet vasthouden.
Na mijn work-out eet ik een portie havermout met volle yoghurt en drink ik een kop cafeïnevrije koffie uit mijn geliefde Phyllis Diller-mok. Oké, dit is zo slecht nog niet. Tijdens de lunch eet ik een salade met avocado en een hardgekookt ei. Hoe verfrissend!
Tot ongeveer 21:00 uur gaat het helemaal prima. Mijn vriend drinkt een biertje en we kijken samen naar Cheers (een show over drank), en ik drink niets. De volgende dag koop ik acht pakken La Croix bronwater, in de hoop dat dit drankje kan dienen als mijn nieuwe sociale steunpilaar en dat het me misschien wakker houdt tijdens Cheers.
“Hoewel het niet superleuk is om omringd te zijn door schreeuwende, aangeschoten mensen, gaat het best prima met me”
De rest van de week blijf ik redelijk makkelijk op koers. Maar dan komen Halloween (oef!) en mijn menstruatie (dubbele oef!).
We zijn uitgenodigd voor een feestje waar ik niemand ken en ik kan mezelf er niet doorheen drinken of snoepen, zoals ik normaal gesproken zou doen. Ik heb alleen La Croix om op terug te vallen. Terwijl ik langs de tafel met zoete lekkernijen loop, ontdek ik dat het makkelijker is om ze maar compleet links te laten liggen nu ik er toch niet van kan eten. Ik ben ongesteld geworden, maar ik heb deze keer geen krampen en stemmingswisselingen. Om mezelf bezig te houden, open ik het ene watertje na het andere en klets ik met vreemden over koetjes en kalfjes. Hoewel het niet superleuk is om omringd te zijn door schreeuwende, aangeschoten mensen, gaat het best prima met me.
De volgende dag heb ik geen kater. Ik sta op om te gaan sporten, kijk in de spiegel en zie een vaag teken van spieren op mijn buik; spieren die ik in geen zes jaar heb gezien. Intens gemotiveerd vraag ik mijn vriend alle zoetigheid te verstoppen, maar ik merk dat ik verbazingwekkend weinig snoepzin heb (uit het oog, uit het hart) en ik heb verrassend geen enkel schuldgevoel!
WEEK TWEE
Twee weken zonder alcohol: ik voel me lichter en gefocust
Al heel jong heb ik op de katholieke school geleerd om me schuldig te voelen. Hoewel ik niet meer gelovig ben, voel ik me nog steeds vaak schuldig bijvoorbeeld op ochtenden dat ik wakker word nadat ik heb gedronken. Niet dat ik denk dat alcohol een beschamend kwaad is. Sterker nog, mijn familie runt een buurtbar waar ik als kind heb gewerkt. Alcohol heeft me niet alleen een dak boven mijn hoofd, maar ook ontzettend leuke tijden gegeven.
Na twee weken zonder alcohol voel ik me zowel fysiek (een kleine drie kilo) als mentaal lichter. Ik leef meer in het nu met mijn vriend. Ik kan me focussen op één taak en die taak afronden, en dat maakt me blij. Voor het eerst in een lange tijd wéét ik niet alleen dat ik dankbaar moet zijn voor alles wat ik heb, maar vóel ik het ook echt. Ik maak lange buurtwandelingen met de nodige stopmomentjes om alle katten die ik tegenkom te aaien. ’s Avonds ga ik nog steeds niet graag feesten met vrienden, maar ik vrees dat soort gelegenheden óók niet meer.
WEEK DRIE
Is dit hoe normale mensen zich altijd voelen? Als zich stressmomenten voordoen, zeg ik tegen mezelf: Dit kan ik aan. Ik heb dit eerder gedaan, en toen ging het ook prima.
Oh, en mijn kleren passen weer. Natuurlijk komen mensen aan, dat is geen big deal. Het maakt me niet zoveel uit als mijn gewicht over de maanden wat schommelt, maar het maakt me wél uit als die gewichtstoename het resultaat is van iets negatiefs (stress) in plaats van iets positiefs (vakantie). Ik voel me nu zelfverzekerder, rustiger, gezonder. Tijdens een wandeling met mij vriend komen we zes lange trappen tegen. Normaal gesproken word ik nerveus op een trap, wat resulteert in duizeligheid. Maar deze keer lopen we al kletsend de hele weg naar beneden. De oude April zou in paniek geraakt zijn, zegt mijn vriend als we eenmaal beneden staan. En hij heeft gelijk.
WEEK VIER
Ik mag drinken als ik er zin in heb, maar ik heb het niet nodig
Mijn verjaardag komt eraan. Om te vieren dat ik een jaar ouder ben geworden én dat mijn 30-dagen challenge voorbij is, geef ik een feest met als thema Turning 21 Again. Ik ben wel een beetje gespannen nu het feest dichterbij komt, maar ik maak me geen zorgen om de dingen waar ik gewoonlijk om zou stressen. Ik vind het vooral spannend of ik al het goede dat ik tijdens mijn zuiveringsmaand heb behaald straks niet teniet zal doen. Maar ik zeg tegen mezelf dat ik niet óók nog bang kan worden voor alcohol, suiker en cafeïne; nog drie angsten in mijn leven kan ik niet gebruiken.
Mijn plan was om op mijn verjaardag en de dag daarna, met Thanksgiving, alles te eten en te drinken waar ik zin in had. Daarna zou ik me weer aan de regels van de afgelopen maand houden en alleen alcohol en suiker nuttigen als ik gelukkig was en er zin in had niet wanneer ik een steunpilaar nodig had. Cafeïne zou ik echter helemaal schrappen, want na vier weken zonder cafeïne kon mijn lijf weer op eigen kracht alert zijn.
Mijn verjaardag valt toevallig samen met een volle maan genaamd de Mourning Moon, wat een tijd van reflectie zou moeten zijn. Hoewel ik op mijn feestje wel drink, realiseer ik me dat ik onbedoeld minder drink dan voorheen. Ik voel me aanwezig tijdens gesprekken en ik ben er niet meer mee bezig of ik al mijn knuffels wel evenveel tijd geef.
“Mijn vriend en ik verorberen samen een stuk taart en ik voel me oprecht gelukkig”
Mijn vriend en ik verorberen samen een stuk taart en ik voel me oprecht gelukkig. Ik ben tijdens dit experiment vier kilo kwijtgeraakt, maar dat is niet het beste resultaat: ik heb mijn relatie met de wereld veranderd. Er is een soort kalmte ontstaan waar ik op terug kan vallen. Waardoor ik op moeilijke momenten een stap terug kan doen, even diep adem haal en kan zeggen: Ik heb dit eerder gedaan, en toen ging het prima.
Ik heb besloten om dit experiment ieder jaar met mijn verjaardag te herhalen. Dertig dagen op een heel jaar is niet zo veel als het gaat om voor jezelf zorgen. Ik wil de challenge gebruiken als middel om me meer bewust te worden van mijn emoties en mijn lichaam. Om meer uit mijn hoofd te komen en om lief te kunnen hebben zoals ik lief wíl hebben.
Lees ook: “Ik zette een maand lang de wekker een uur eerder en dit is wat er gebeurde”
Bron: Marie Claire US | Beeld: Katelijne Verbruggen
