“Als Lex zegt dat ik niet meega, roept zijn dochter heel hard ‘Joepie!'”
Sara (31): Au! riep ik, harder dan de bedoeling was. Melinda, de zesjarige dochter van mijn vriend, had even daarvoor mijn oorbel weinig zachtzinnig uit mijn oor getrokken. Ik greep naar mijn ?oorlelletje, dat voelde alsof het was uitgescheurd, terwijl Melinda zich dramatisch op de grond liet vallen en begon te huilen. Mijn vriend Lex kwam direct aangestormd om haar op te rapen. Wat is er gebeurd? vroeg ?hij, met een verwijtende blik naar mij. Ik wilde alleen maar even naar haar oorbel kijken omdat ik hem zo mooi vond, en toen duwde Sara me heel hard weg! snikte Melinda. Ze trok mijn oorbel uit mijn oor, probeerde ik nog, maar Lex had Melinda al opgetild om haar te troosten. ?Wil je even een glaasje water voor haar pakken? vroeg Lex op een toon die duidelijk maakte dat hij niet echt openstond voor mijn versie van het verhaal. Melinda keek me ondertussen, over zijn schouder, brutaal aan. Op haar gezicht was geen traan meer te zien en ik zou zweren dat ik een zweem van een glimlach om haar mond zag.
Pappies nummer één
Lex is een fantastische vent. Hij heeft een goede baan, een lieve familie en dezelfde toekomstwensen als ik. Helaas heeft hij ook een dochter van zes. Je zou denken dat ik van haar zou ?houden, ze is tenslotte deel van de man op wie ?ik stapelgek ben. Maar het tegendeel is waar. ?Ik kan Melinda niet uitstaan. Ik besef maar al ?te goed hoe erg dit klinkt, maar zo simpel als het misschien overkomt liggen de zaken niet. Toen ik Lex leerde kennen was er nog geen vuiltje aan de lucht. Hij vertelde me vrijwel direct dat hij een dochtertje had. Melindas moeder was een studiegenoot van Lex. Ze hebben maar heel kort iets gehad, voordat ze vrij snel tot de wederzijdse conclusie kwamen dat ze betere vrienden dan partners waren.
Alles ging en gaat in goed overleg. Ik heb dan ook geen problemen met Melindas moeder. En ook tussen mij en Melinda zelf leek alles in het begin prima te gaan. Ze was twee toen ik haar leerde kennen. The terrible twos noemen ze die leeftijd, had ik gelezen, dus ik had me al een beetje voorbereid op een dwarse peuter. Maar Melinda bleek juist een hartstikke lief meisje. Ze was ook een poppetje om te zien, eerlijk is eerlijk. Met grote bruine ogen en van die blonde pluimstaartjes. Nee, toen was er nog niets aan de hand. Melinda was één keer in de twee weken een weekend bij ons. Vaak gingen we dan leuke dingen met haar doen, zoals naar de dierentuin. Ze was natuurlijk nog zo klein dat ze zich niet echt in onze gesprekken mengde, dus we hadden genoeg tijd voor elkaar. Maar ?dat veranderde toen Melinda groter werd. Tegen de tijd dat ze vijf was had het timide poppetje plaatsgemaakt voor een nuffig prinsesje dat per se pappies nummer één wilde zijn.
Jaloerse vriendin
Tegenwoordig verstijf ik al als ik weet dat ?Melinda bijna weer komt. Het is dan haast alsof ik het huis moet delen met de andere vriendin van mijn geliefde. Een zeer competitieve en jaloerse vriendin, mag ik wel zeggen. De laatste tijd wil ze zelfs niet eens meer dat ik meega als Lex iets leuks met haar doet. Als hij zich klaarmaakt om met haar de deur uit te gaan, vraagt ze eerst of ik ook meega. Als Lex dan zegt dat dat niet zo is, roept ze heel hard Joepie!, terwijl ik er gewoon naast sta. Ik heb geprobeerd met Lex te praten over haar gedrag, maar hij wuift het weg als zijnde een fase. Ik verdenk hem er zelfs van dat hij haar gedrag stiekem wel vleiend vindt. Meisjes zijn op deze leeftijd nu eenmaal verliefd op hun vader, dat gaat vanzelf weer over, zegt hij altijd. Maar ik vraag me af hoe lang deze fase nog duurt. Melinda is al bijna zeven. Toen ik dat een keer voorzichtig opperde, reageerde Lex heel defensief. Kom niet aan zijn prinsesje, want dan kom je aan hem. Ik krijg inmiddels bijna een hekel aan Lex als ik merk dat hij enthousiast is omdat het bijna weer ons weekend is om Melinda te hebben.
Tegen elkaar uitspelen
Melinda is verwend, ze krijgt in alles haar zin. Zo zit ik inmiddels met een stinkend aquarium vol vissen waar ze nooit naar omkijkt, omdat ?ze een driftaanval kreeg in een dierenwinkel. We hebben haar mee naar Disneyland Parijs ?genomen, waar ik met haar in een souvenir-?winkeltje ging kijken. Ze wilde dolgraag een jurk uit de film Frozen en in een poging om te laten zien dat ik echt de beroerdste niet ben, kocht ik die voor haar. Ik had het ding amper afgerekend toen ze zei dat ze ook nog schoentjes en een toverstaf wilde. Ik wees haar erop dat ze net een jurk had gekregen en dat het niet zo aardig was om meteen te beginnen over wat ze nog meer wilde. Ze flipte! Melinda stormde naar buiten, waar Lex stond te telefoneren. Die schrok zich dood toen Melinda huilend vertelde dat ik tegen haar had geschreeuwd. Ik stond vol verbazing te kijken hoe Lex Melinda probeerde te kalmeren en hoewel ik hem later vertelde wat er nu echt was gebeurd, merkte ik dat hij aan me twijfelde. Het feit dat hij weet dat ik moeite heb met Melinda, maakt het er natuurlijk niet beter op. En het lijkt wel of die kleine slang, sorry dat ik het zo formuleer, dat haarfijn aanvoelt. Ze laat geen kans onbenut om ons tegen elkaar uit te spelen.
Alleen op ?de bank
Ik haat het dat ik altijd op de ?tweede plek kom, al is het ook logisch dat zijn dochter voor Lex ?zo belangrijk is. Het is meer dat ik in elkaar krimp als ik hoor hoe hij haar als een baby behandelt en toegeeft aan al haar ?grillen. De nieuwste hype is dat ze alleen maar kan slapen als Lex naast haar ligt. En dat duurt uren, zodat ik de halve avond alleen op de bank zit als zij er is. En zelfs op de avonden dat ze er niet is moet hij haar rond bedtijd bellen, zodat hij haar door de telefoon kan voorlezen. Etentjes met vrienden of gewoon met zn tweetjes worden dus altijd onderbroken door Melinda. Zelfs haar moeder gaat erin mee. Ze heeft veel behoefte aan haar vader, momenteel, zei ze toen ik Melindas gedrag een keer voorzichtig probeerde aan te kaarten. Hoewel Lex en Marsha nooit een echte relatie hebben gehad, voelt het toch alsof ze een front vormen waar ik het tegen op moet nemen als het Melinda betreft. Het is altijd alsof ik geen recht van spreken heb. Ik ben tenslotte maar de vriendin, zij zijn de ouders.
Liefde van mijn leven
Het klinkt nu misschien alsof Lex een zacht ei is met wie niet te praten valt, maar tachtig procent van de tijd hebben we het geweldig samen. Soms wenste ik zelfs dat er meer dingen waren die me ergerden, dan had ik tenminste een excuus om een punt achter de relatie te zetten. Maar dat is niet zo; Lex is echt de liefde van mijn leven en het enige waar ik me aan erger is de manier waarop hij met zijn dochter omgaat. Aan de andere kant bewonder ik hem juist om het verantwoordelijkheidsgevoel en de passie die hij heeft voor dingen die hij belangrijk vindt. Als hij ergens voor gaat doet hij dat voor honderd procent, en dat gaat ook op voor zijn rol als vader.
Toch houd ik mijn hart vast voor de toekomst. Hoe moet dit als ik zelf ooit zwanger raak? Ik ben nu al als de dood dat Melinda dan helemaal doordraait van jaloezie. Aan de andere kant hoop ik nog steeds dat dat lieve meisje van vroeger terugkomt. Want echt, hoewel mijn bloed tegenwoordig al begint te koken als ik een foto van Melinda zie, toen ze kleiner was vond ik haar echt lief. Ik hoop dan ook vurig dat het echt maar een fase is waar ze doorheen gaat, en dat ze over een poosje weer normaal gaat doen. Dat ze gaat inzien dat ik geen concurrent van haar ben, en zelfs een vriendin van haar kan zijn. Maar tot die tijd aanbreekt, plan ik zo veel mogelijk avondjes uit met vriendinnen als Melinda er is. Dan kunnen Lex en zijn prinsesje samen qualitytime hebben, zonder dat ik me voortdurend kapot erger.
