Sorry dat ik je niet gefeliciteerd heb met je verloving
Geen profiel op Facebook hebben klinkt als iets wat misschien alleen je oma zou kunnen zeggen. Maar Brooke Sager van ons Amerikaanse zusje zegt het ook, en dat terwijl ze eerst wél een goedgevulde tijdlijn inclusief hashtags, likes en comments had. Ze vertelt ons waarom ze stopte met Facebook en wat deze radicale beslissing met haar deed.
Denk maar aan een wond op je knie. Het doet geen pijn, maar je kunt het niet helpen dat je er toch gedachteloos aan frunnikt, gewoonweg omdat je wéét dat het er zit. En wanneer je dan naar beneden kijkt, realiseer je je dat de schade al is aangericht en vraag je je af waarom je in hemelsnaam jezelf zoiets aandoet. Kijk, dát was dus mijn relatie met Facebook.
Oktober 2014 was het einde van mijn (serieuze) relatie, ik was er kapot van. Lange sessies in de sportschool en shoppingtherapie bij Bloomingdales waren mijn afleidingen, en het Internet helaas ook. Mijn Facebook-tijdlijn was een golf van zelfvoldane goedgehumeurde opmerkingen en zoetsappige verlovingsaankondigingen. Ik wist dat, in het midden van mijn lijden, ik het niet meer aan kon om nog één post te zien met Ik ben zooooo blij dat ik mijn beste vriend zal trouwen of te lezen hoe iedereen overal ter wereld de tijd van zijn of haar leven aan het hebben was. Het raakte me dat mijn Facebook-‘vrienden’ (wat trouwens een vage term is, aangezien ik de meeste van hen al jaren niet meer sprak) me het gevoel gaven dat ik gefaald had; dat de manier waarop ik mijn jaren als twintiger aan het leven was, niet spannend of goed genoeg was. Ik had het al een paar jaar overwogen, maar de angst om van alles te missen hield me tegen. Dankzij de breakup, knapte ik en sloot ik mijn hele Facebook profiel af.
Er was geen optie meer om eindeloos door fotos te scrollen van de ex-kamergenoot van mijn neef in Mykonos om mezelf vervolgens te vervloeken dat ik nooit naar Griekenland was geweest
Deze radicale beslissing zorgde er letterlijk voor dat ik mijn dagen anders begon. Ik draaide me niet nog een paar keer om in bed, met mijn mobiel in handen, om mijn Facebook-app te openen. Er was geen optie meer om eindeloos door fotos te scrollen van de ex-kamergenoot van mijn neef in Mykonos om mezelf vervolgens te vervloeken dat ik nooit naar Griekenland was geweest. What you cant see, you cant care about. Het was een opluchting, maar tegelijkertijd ook mijn grootste verontrusting zou het disconnecten ervoor zorgen dat ik zou verdwijnen uit mijn sociale kringen?
Één voor één kwamen mijn vrienden erachter dat ik geen Facebook-account meer had. De meest gebruikelijke reactie die ik kreeg was vol ontzag: Wow, wat knap! Ik heb er ook over nagedacht om te stoppen. Oké, ík was niet de enige die langzaam gek aan het worden was van de constante informatie-overload.
Voorheen moest ik mezelf er altijd aan herinneren dat Facebook-vrienden zichzelf op het platform beter voordeden, dat het de glamourversies van hun leven waren
Het kwam erop neer dat iedereen die met mij wilde afspreken écht de moeite nam om mij een berichtje te sturen, aangezien ik geen Facebook-tijdlijn meer had om even snel een berichtje op te zetten. Iemand die vroeg naar mijn nieuwe vriendje of de halve marathon die ik had gelopen kende die details doordat we in real life hadden gesproken, niet alleen omdat ze een foto op mijn tijdlijn voorbij hadden zien komen. En álle 40 mensen die ik belangrijk genoeg vond om uit te nodigen op mijn Kerstfeestje waren uitgenodigd omdat ik hun e-mailadressen allang had.
Oké, ik moet toegeven, ik was bijna gezwicht en teruggegaan naar mijn Facebook-leven. Ik had een zwak moment. Één keer. Ongeveer na twee maanden, toen mijn zus haar Facebook-pagina op haar laptop open had laten staan. Nieuwsgierig als ik was, begon ik te scrollen op haar newsfeed. Ze betrapte me en sloeg het scherm dicht op mijn hand. ‘Waar kijk je naar?’ Vroeg ze. ‘Niets’, antwoorde ik naar waarheid. Ik keek letterlijk nergens naar wat me eraan herinnerde waarom ik het hele platform in de eerste instantie had verwijderd.
Het deactiveren van mijn Facebook-profiel bleek een manier om aardig te zijn voor mezelf. Het is lastig om te negeren wat mensen allemaal delen voor aandacht, en het is nog lastiger om niet te gaan vergelijken. Voorheen moest ik mezelf er altijd aan herinneren dat Facebook-vrienden zichzelf op het platform beter voordeden, dat het de glamourversies van hun leven waren zó vermoeiend. Nu stop ik die energie in mijn real life. Weet je wel: daar waar het hoort.
Het is nu al een jaar sinds ik de stop uit mijn Facebook-profiel heb getrokken en ik heb het nog steeds niet geactiveerd. Eerlijk gezegd denk ik niet dat ik het ooit nog zal doen. Oké, misschien mis ik die verjaardagsreminders een beetje, maar hè, daarvoor heb ik iCal.
