Ik had altijd het ‘geluk’ dat ik alleen online rotopmerkingen over mijn lichaam kreeg. Op Instagram weten de zuurpruimen mij regelmatig te vinden. En oke, misschien kreeg ik die opmerkingen offline ook wel, maar hoorde ik ze simpelweg niet. Dat veranderde afgelopen maand. Ik was een weekend bij North Sea Jazz en besloot op de zaterdag mijn nieuwe felgekleurde bodycon jurk aan te trekken.
Ik voelde me top, had zin in een feestje en toen gebeurde het. Ik liep langs een groepje mensen van een jaar of dertig en hoorde ineens knoerthard: ‘JEZUS!’. Ik keek om me heen en realiseerde me dat ik de enige was in hun blikveld. Ik heb ze wat verward aangekeken en besloot: het was vast het opvallende kleur van de jurk, maar ik had het mis.
In de uren die volgden, vlogen de opmerkingen me om de oren. ‘Dat trek je toch niet aan?’, ‘OH MY GOD!’, ‘Moet je die zien!’. Ik begon me af te vragen of ik misschien iets had gemist toen ik eerder die dag in de spiegel keek. ‘Is het too much?’, vroeg ik toch enigszins vertwijfeld aan een van mijn vriendinnen. Ze is altijd straight up met me maar zei dat ik er fabulous uitzag. Na de twintigste opmerking merkte ik dat ik mijn max had bereikt: ik trok het niet meer. En dus deed ik mijn jas aan.
Enerzijds voelde ik me hierdoor zwak, want waarom zou ik me verstoppen als ik me goed voel? Maar aan de andere kant gaf het me rust omdat het niet nodig was om maar te blijven incasseren. De ervaring spookte de dagen erna nog door mijn hoofd. Het besef ook dat zoveel vrouwen, en mannen, veel vaker dan ik te maken hebben met het oordeel van een ander. Pijnlijk, oneerlijk en onnodig.
The Curvy Columnist: stoppen met verstoppen >
Nu, een paar weken later, zie ik mijn ‘walk of body shaming’ als iets goeds. Dat klinkt misschien gek, maar het deed me inzien dat er nog zoveel ruimte is voor verbetering. En dat er voor wat ik belangrijk vind om te laten zien – happy is not a dress size – nog veel terrein te winnen is. Het is oke als mensen me te dik vinden, of misschien zelfs een slecht voorbeeld. Maar het is niet oke als mensen me naar beneden proberen te halen, simpelweg omdat ik mezelf op een bepaalde manier laat zien. Ik bekijk het als een spiegel: als je blij bent met jezelf, zul je een ander minder snel afzeiken. Dus die body shaming zegt vooral veel over die andere mensen.
Ik blijf mijn oranje jurk met trots dragen. Net zolang tot het niet meer tot een golf van verontwaardiging leidt. Ik blijf met maat 48 een bikini aantrekken omdat ook ik me mag laten zien op het strand. Ze zeggen: Hoge bomen vangen veel wind. Ik bedacht recent: Dikke billen vangen veel klappen. Ik heb mezelf jarenlang verstopt omdat ik bang was voor het oordeel van anderen. Nu ik vind dat ik er mag zijn, heb ik meer te maken met het oordeel van anderen dan ooit. En toch weiger ik het anders te gaan doen. Ik mag er zijn. Strakke jurk, of niet. En die jas? Die probeer ik de volgende keer niet meer aan te trekken…
