Het blijkt niet makkelijk te zijn om je laatste woorden te kiezen. Ik ben al een paar keer opnieuw begonnen met schrijven. Gek hoe de angst om het verkeerd te doen altijd toch een beetje bij me blijft. Maar ik ben eruit, ik weet wat ik tegen je wil zeggen. Het is de belangrijkste les die ik in de afgelopen jaren leerde: I am important. Ik schreef ‘m met lippenstift op mijn spiegel in de badkamer, als daily reminder.
Ik wil graag dat ook jij weet dat je belangrijk bent. Hoe onbelangrijk je je soms misschien ook voelt. Of hoe vergeten. Je bent niet op deze wereld gezet om te verdwijnen. Zonder jou mist er een stukje. Het is een uitdaging om de ruimte in te nemen die je verdient. Vaak is het makkelijker jezelf kleiner te maken en vooral niet op te vallen. Maar ook jij mag voluit leven. Ook jij mag je plek opeisen.
Jarenlang deed ik dat niet. Ik stelde het leven uit. Mijn tijd kwam nog wel. Wanneer? Als ik dunner zou zijn. Minder cellulitis had. Geen vetrollen maar een platte buik. Dan zou het echte leven beginnen. Nu weet ik pas wat ik mezelf allemaal heb ontnomen. Iets wat ik nooit meer terug ga krijgen: levensjaren. Mijn angst voor afwijzing was zo groot dat ik niet zag dat het niet de wereld was die mij afwees, maar ikzelf.
Ik leefde met het idee dat ik niet goed genoeg was. Als ik een artikel schreef over een onderwerp dat dichtbij me stond en een positieve reactie kreeg van een chef, geloofde ik ergens toch dat ze zich vergiste. Ik wachtte op het moment dat mensen zouden ontdekken dat ik eigenlijk helemaal niets kon. Of dat al mijn succes simpelweg een beetje geluk was. Tegelijkertijd was ik heel goed in het opzetten van een pokerface. Maar van zelfvertrouwen faken, heb ik nooit meer zelfvertrouwen gekregen.
Het was juist het erkennen van mijn onzekerheid waardoor ik steviger in mijn schoenen kwam te staan. Het heeft me jaren gekost voordat ik inzag hoeveel impact dit allemaal had op mijn leven. Neem mijn liefdesleven. Op de een of andere manier maakte ik de mannen in mijn leven altijd belangrijker dan mezelf. En wat krijg je dan? Gedoe. Frustratie. Tranen. Pas nadat ik oude berichten teruglas, zag ik hetzelfde steeds weer terugkomen: ‘Je geeft me het gevoel dat ik niet belangrijk ben’. En toen kwam het besef hoe ik de verantwoordelijkheid bij de ander legde. Ik moest weten dat ik belangrijk was, daarna kwam pas de ander.
Voor mij was dit het meest waardevolle besef van de afgelopen jaren en daarom geef ik ‘m mee aan jou: Jij bent belangrijk. Wat je ook doet in dit leven, vergeet dat nooit.
The Curvy Columnist: bikini body >
Dit is mijn laatste stuk als The Curvy Columnist voor Marie Claire. De afgelopen maanden heb ik deze column met heel veel plezier en liefde geschreven. Het was een groot compliment dat ik dit voor zo’n mooie titel heb mogen doen. Ik hoop dat je me blijft volgen op mijn blog (www.thepublisized.com) en mijn Instagram (@mayralouise).
