De Nederlandse Kristel (24) hielp vluchtelingen op Kos

Net als vele andere vrijwilligers leverde Kristel een bijdrage aan de opvang van vluchtelingen op het Griekse eiland Kos.

“In één rugzak zit hun hele leven, dat is bizar”

De Nederlandse Kristel (24) reisde samen met haar zussen af naar Kos. In haar koffer zaten geen zomerjurkjes, maar sokken. Voor vluchtelingen. Net als vele andere vrijwilligers leverde Kristel een bijdrage aan de opvang van vluchtelingen op het Griekse eiland. “Het kamp noemen ze de jungle.”

“De huilende kinderen waren het heftigst”, vertelt Kristel. Eén week lang zette zij zich samen met haar zussen Judith en Yvonne in om vluchtelingen te helpen. Zonder concreet plan stapten ze in het vliegtuig. Eenmaal aangekomen sloten ze zich aan bij een Griekse organisatie, waar ze diverse dag- en nachtdiensten draaiden.

“Binnen een straal van vijftig meter zie je twee compleet verschillende werelden”, vertelt Kristel. “Bij de zee zijn geen toeristen, daar staan alleen maar heel veel tentjes. In het stadje drinken toeristen lekker een wijntje.” Het aantal vluchtelingen dat via de Griekse eilanden naar Europa reist, neemt nog steeds toe. Onlangs kwam er in Griekenland nog een recordaantal van 48.000 vluchtelingen aan. Dat is ook terug te zien in het straatbeeld van het vakantie-eiland. “Op Kos komen nu dagelijks ongeveer tweehonderd vluchtelingen aan”, schat Kristel.

Oversteek
Voor de overtocht vanuit Turkije per rubberen boot betalen de migranten ongeveer 1500 euro. Vooral mannen maken de oversteek, vrouwen en kinderen volgen vaak later. De boot komt ’s nachts bij het Griekse eiland aan. “Tijdens onze eerste avond was er een bootje aangekomen waarvan de bestuurder zelf ook vluchteling was. Ze hadden tegen hem gezegd dat hij voor 600 euro mee mocht, maar dan moest hij de boot wel zelf besturen. Hij nam het risico om gepakt te worden. Dat gebeurde. De man werd keihard tegen de grond gewerkt en zit nu in de cel.” De rest van de migranten wordt ook eerst meegenomen naar het politiebureau. Daarna worden ze verwezen naar het kamp van de vrijwilligersorganisaties.

12202121_1007978229244231_158199483_n

Jungle
“Het kamp noemen ze de jungle”, vertelt Kristel. “Dat komt doordat er heel veel tentjes staan en allerlei junglegeluiden te horen zijn, zoals krekels en vogeltjes. Het lijkt ook wel een beetje op een regenwoud.” De migranten krijgen maaltijden en kleding van de vele vrijwilligers. Naast basisbehoeften is er ook ruimte voor ontspanning. Zo worden er spelletjes en andere activiteiten gedaan met kinderen. “Mijn zus is kapster, dus zij heeft uiteindelijk veel vluchtelingen geknipt en veel haren ingevlochten.”

Kristel heeft als vrijwilliger ook nare dingen meegemaakt. “De laatste avond wilde een dronken vluchteling zelfmoord plegen. Hij rende steeds de zee in. Een medewerker is toen achter hem aangerend en gevallen. Die brak zijn been en moest naar het ziekenhuis. De dronken vluchteling is uiteindelijk wel uit zee gehaald. Wij probeerden hem te helpen, maar hij gooide allemaal schoenen naar ons. Dus ja, je ziet ook dat.”

Hulp
In Kos zitten drie hulporganisaties: een Nederlandse, een Griekse en een Amerikaanse. “Ze doen allemaal hetzelfde werk, maar ze werken niet samen. Dat is dus eigenlijk helemaal niet handig.” Waarom de samenwerking niet lukt, weet Kristel ook niet. Wat ze wel weet, is dat de hulporganisaties daar essentieel zijn. “De overheid doet helemaal niets. De Grieken zijn er ook wel een beetje klaar mee, omdat de vluchtelingenstroom nu al een aantal maanden bezig is. Bovendien gaat het natuurlijk al niet goed met Griekenland. Dus die mensen balen wel dat er nu nog minder toeristen komen dan er al waren.”

Doorreizen
In totaal blijven de migranten zo’n twee à drie dagen op Kos. Daarna reizen ze per boot naar Athene. Daar betalen ze 45 euro voor. “Mensen die geen geld hebben, blijven langer op Kos. Voor sommige mensen hebben wijzelf tickets betaald, van geld dat we hadden ingezameld bij familie en vrienden. Bijvoorbeeld voor een vrouw die precies op de dag dat ze met haar gezin op de boot zou gaan moest bevallen. Ze had dus al 200 euro betaald, dat vonden we zielig.”

Waar de migranten daarna heen gaan, weten zijzelf en Kristel ook niet. Wat wel vaststaat, is dat ze vaak nog een lange reis te gaan hebben. Kristel: “Ik snap het van de ouders, die gaan naar Europa omdat ze een beter leven willen voor hun kinderen. Maar die hebben al zóveel gezien. En wordt het leven echt beter, nu er zo veel vluchtelingen naar Europa komen? Het is wel bizar. Ze hebben één rugtas, daar zit hun hele leven in. Dan denk je wel: jeetje, wat hebben wij toch veel in Nederland.”

Yasmine Colijn werkt in een vluchtelingenkamp in Koerdisch Irak >
7 Syrische vrouwen vertellen hoe het is om te vluchten >

Laatste nieuws