Linda (32): Daar lag ik dan, op mijn rug en in mijn ondergoed op de ranzige biljarttafel. Mijn speciaal voor de avond aangeschafte kokerrok op de grond in een plas bier. Waar zijn alle lekkere kerels? schreeuwde ik. En daarna het onvergeeflijke rand mij maar lekker aan! Om me heen verstrakten alle gezichten en een meisje met wie ik goed kon opschieten, draafde op me af met in haar handen mijn bloes vol mosterdsaus. Kleed je aan, siste ze, terwijl ze me van het biljart trok. Daarna bracht ze me naar huis, waar ik bijna een week uit pure gêne in een soort cocon heb gebivakkeerd. Wat schaamde ik me! En ik nam me heilig voor om nooit, maar dan ook nooit, nog een druppel alcohol te drinken. Inmiddels drink ik regelmatig weer een paar wijntjes. Maar mezelf zo laten gaan als op die kerstborrel twee jaar geleden? Dat overkomt me niet meer!
Spannend toneelclubje
Een half jaar daarvoor was ik lid geworden van een toneel- en zangclub. Ik werk als zelfstandig diëtiste en omdat ik de hele dag in dienst sta van anderen, leek het me ontspannend om eens in de rol van iemand anders te kruipen. Bovendien was ik single, dus ik had genoeg tijd. Schitteren op een podium en het idee van een wekelijks uitje trokken me over de streep. En na het ontmoeten van de groep, die bestond uit zon vijftien creatieve en gastvrije enthousiastelingen, was ik helemaal overtuigd. Elke dinsdagavond repeteerden we en we hadden samen de grootste lol. Ik voelde me ontspannen en welkom bij de groep. Dus toen na de zomerstop geopperd werd een kerstvoorstelling te geven, stond ik vooraan. Ook omdat ik een van de leden wel heel erg leuk vond: Jonathan, een lange, slungelige voedingsmiddelentechnoloog die erg grappig uit de hoek kon komen. Hij kon me af en toe op een bepaalde manier aankijken en dan voelde ik kriebels opborrelen. Misschien kon het wel wat worden tussen ons
“Hij kon me af en toe op een bepaalde manier aankijken en dan voelde ik kriebels opborrelen”
Stress & ontlading
Naarmate de dag van de uitvoering dichterbij kwam, werd de sfeer serieuzer. Er ontstonden kleine ergernissen om niets, een oudere man ontpopte zich tot een soort adjudant en de hoofdrolspeler meldde zich drie weken achter elkaar ziek. Dat uiteindelijk alles goed kwam, was dus een enorme opluchting. Met gezonde zenuwen verzamelden we ons in de schouwburg, die ons initiatief van harte toejuichte. Ineens hadden we coulissen, een heus toneeldoek en een kleedkamer met spiegels en kaptafels, iets wat voor mij allemaal nieuw was. Ook het idee dat mijn ouders en twee broers vol spanning in de zaal zouden zitten, maakten het er niet makkelijk op. De zenuwen gierden steeds harder door mijn keel en ik bleef maar naar de wc lopen en rare dingen roepen als Kom op jongens, we kunnen het!?De voorstelling zelf verliep perfect. Het was alsof iedereen opbloeide toen we eenmaal op de planken stonden. Er ging vrijwel niets fout en de staande ovatie achteraf was dan ook volkomen verdiend. Wat waren we trots! En wat gleed er een hoop stréss van me af.
Iets te stevig aan de borrel?
Na afloop was er in de schouwburgbar een borrel gepland met alle genodigden en geïnteresseerden. Daar begon ik al met drinken. Ik wilde proosten op de goede afloop en op ons succes en nam een glas wijn. En nog een. Toen het feestje ten einde liep, had ik al vier glazen weg geklokt. Daarna zouden wij met onze musicalgroep inclusief aanhang en goede vrienden naborrelen in een leuke bruine kroeg tegenover de schouwburg. Omdat iedereen meeging, ook Jonathan, was ik natuurlijk van de partij. In het café werd het ene rondje na het andere gehaald. Iedereen was zo enorm blij dat ons optreden na maandenlang oefenen was geslaagd. Er ontstond een amicaal sfeertje. Ik ging er helemaal in op en sloeg mijn arm om iedereen met wie ik kletste, kneep in andermans wangen en drukte mijn heupen net iets te dicht tegen die van diverse mannen. Omdat we allemaal best aanrakerig zijn, zei niemand er iets van. Als ik het daarbij had gelaten, was er niets aan de hand geweest en had ik er nooit meer iets over gehoord. Maar dat deed ik dus niet. Ik bleef maar drinken en dat ging uiteindelijk natuurlijk mis. Behalve twee broodjes tijdens het schminken had ik niets gegeten, dus de alcohol kwam goed binnen. Maar ik voelde me zo op mijn gemak bij onze groep dat ik rustig door pimpelde.
“Ik sloeg mijn arm om iedereen met wie ik kletste, kneep in andermans wangen en drukte mijn heupen net iets te dicht tegen die van diverse mannen.”
Geïrriteerde blikken
En toen ging het helemaal fout. Ik dronk andermans glazen leeg, vroeg aan vreemde mensen of ze onder mijn oksels wilden ruiken of ik nog fris was en likte zelfs een paar mannen in hun gezicht ik deed alsof ik ze een geheimpje wilde vertellen en propte zo mijn tong in hun oor. Met een glas in mijn hand danste ik wild tussen pratende mensen door, trok twee kerstballen uit de boom die ik aan mijn oorbellen vastmaakte en ik duwde mijn billen tegen die van Jonathan en een wildvreemde man. Één keer kwam Minke, een leuke meid uit ons gezelschap, naar me toe om te vragen of ik niet genoeg had gedronken, maar ik wimpelde haar af. Het was duidelijk dat ze me wilde helpen, maar ik was te ver heen om het in te zien. (Al was ik blijkbaar nog net voldoende bij zinnen om haar op een geloofwaardige manier af te schepen.) Even later stond ik midden in een onsamenhangend gesprek met Jonathan mijn bloes open te knopen en vroeg ik hem of hij met me naar buiten wilde om brommers te kiekn met die zin lokken de jongens in het Twentse dorp waar ik vandaan kom altijd meisjes mee naar buiten. Jonathan hield de boot af, maar zijn vriend vond het wel grappig. En dus ging ik jolig door. Ik vroeg die andere jongen of ik zijn kauwgom mocht hebben en stak het propje zo in mijn mond. Intussen stond mijn bloes helemaal open en had iedereen zicht op mijn beha. En ik bleef maar drinken, ondanks ontstemde en ronduit geïrriteerde blikken van allerlei mensen. Ik schopte vrolijk mijn schoenen uit, stak een dennentak in mijn haar en ging helemaal uit mijn plaat op een fout schlagernummer.
“Ik schopte vrolijk mijn schoenen uit, stak een dennentak in mijn haar en ging helemaal uit mijn plaat op een fout schlagernummer”
Languit op het biljart
De avond eindigde met die weerzinwekkende scène waarin ik ten slotte ook mijn rok uittrok en midden op het biljart ging liggen. Mijn bloes was ik allang kwijt en mijn schoenen hingen ergens aan een kerstklok. Terwijl ik met mijn vingers over het groene laken streek, spreidde ik mijn benen en smeekte om aangerand te worden, iets wat me gelukkig nog nooit is overkomen en wat ik ook nooit hoop mee te maken! Dat was het moment dat Minke het niet meer kon aanzien. Ze kwam naar me toe met mijn bloes vol vet- en mosterdvlekken en mijn rokje in haar handen. Met Ik heb honger en we gaan nu samen even een patatje eten wist ze me mee naar buiten te loodsen. Terwijl ik op de stoep hing, ontfutselde Minke me mijn adres. Ze bracht me naar huis, zette me onder de douche en daarna dronk ze thee met me. De volgende ochtend werd ik wakker onder een deken op de bank.
“Ze bracht me naar huis, zette me onder de douche en daarna dronk ze thee met me”
11 wijn en 1 Fristi
Dit jaar hebben we weer een kerstvoorstelling, de derde sinds die rampzalige avond. Behalve mijn drinkgedrag en het feit dat ik nu een leuke vriend heb, is er niet veel veranderd. Jonathan heeft nooit meer op die heel speciale manier naar me gekeken (achteraf ben ik daar blij om ben, want Mark en ik passen veel beter bij elkaar). Ondanks die vreselijke avond waarvoor ik de eerstvolgende repetitie mijn meest nederige excuses heb aangeboden ben ik lid gebleven van de musicalgroep. Iedereen lijkt het me te hebben vergeven. Al word ik nog regelmatig fijntjes herinnerd aan mijn miskleun. Na iedere voorstelling en elk etentje krijg ik sinds die night from hell bij het eerste rondje een flesje Fristi met een rietje. Een grapje tussen ons, maar ook een manier om me er met een kwinkslag aan te herinneren dat ik me die avond wel moet gedragen. Al denkt mijn vriend Mark nog steeds dat ik dol ben op Fristi. En dat laat ik liever zo.
Lees ook: Waarom deze vrouwen geen Kerst meer vieren
Beeld: iStock
