Je voelt het, je weet het: die ene man is de ware. Alleen liep het leven anders en je ging samenwonen en kreeg kinderen met een ander. Vijf vrouwen gaan ter biecht.
Josje (32): “Jan is de liefde van mijn leven. Als ik aan hem denk of met mijn beste vriendinnen over hem praat, word ik emotioneel. Het voelt wrang en niet eerlijk dat wij niet bij elkaar zijn. Maar op andere dagen ben ik dankbaar dat ik die grote liefde in ieder geval heb gevoeld en meegemaakt.
Ik leerde hem kennen op de basisschool. Hij zat bij mij in de klas en woonde ook nog bij ons in het hofje. In groep 8 verhuisde hij naar Zeeland en verloor ik hem uit het oog. Maar toen ik 23 was, stond hij opeens voor mijn neus bij een bierkraam op de kermis in ons geboortedorp. Dat leuke gezicht, die voortanden met een stukje eraf – van die keer dat hij op een paaltje viel toen we verstoppertje speelden. Hem weer zien gaf een gevoel van hervonden jeugd. Zo vertrouwd was het met hem. We beleefden samen de allerleukste zomer ooit.
“Ik had eerlijker moeten zijn over mijn gevoelens en het allemaal veel te veel in het midden gelaten”
Hij haalde me elke dag op van mijn werk en croste met mij achter op de motor door heel Nederland. Ik was straalverliefd en ongelukkig tegelijk, omdat ik na die zomer een jaar met een vriendin op wereldreis zou gaan. Alles was al geregeld en betaald. Ik wilde wel een manier bedenken waarop we elkaar tussendoor een keer konden zien, door hem uit te nodigen op een van mijn reisbestemmingen, maar ik deed het niet. Ik vond dat ik niet van hem kon verlangen dat hij op mij zou wachten of rekening met me zou houden. Ik was immers degene die wegging en grote plannen had gemaakt.
Heleen (35): “Alex was mijn vriendje op de middelbare school. We waren allebei verlegen en cirkelden om elkaar heen. Soms was het even uit, maar meestal heel erg aan.
Toen we ons havodiploma op zak hadden, gingen we allebei naar een andere stad om te studeren. In het begin kwam ik de weekenden nog thuis en hij ook, maar op een gegeven moment verwaterde ons contact. Maar in mijn hart brak het lijntje tussen ons nooit.
Ik droomde vaak over Alex, of moest opeens heel sterk aan hem denken. Het bizarre was dat hij me dan vaak diezelfde dag nog een berichtje stuurde of belde. Alsof er een onzichtbaar koordje tussen ons was waardoor we met elkaar verbonden bleven. Jammer genoeg heb ik dat destijds niet op waarde geschat.
“Als mijn man en ik niet al heel ver waren in de adoptieprocedure, zou ik voor Alex hebben gekozen”
Twee jaar geleden stond hij totaal onverwacht voor me. Hij had een tijdje in het buitenland gezeten voor werk, dat wist ik, en wilde me nu graag weer eens zien. En ik run samen met mijn ouders een dierenartspraktijk in de buurt van zijn ouderlijk huis. We dronken koffie in de stad en de vonk sloeg opnieuw over. We kregen een affaire. Als mijn man en ik niet al heel ver waren in de adoptieprocedure, zou ik voor Alex hebben gekozen. Maar de foto van een klein Colombiaans jongetje met dunne beentjes onder een te grote luier gaf de doorslag om voor mijn huwelijk te vechten. Ik wilde dat gezin zo graag! Omdat ik zelf geen kinderen kan krijgen, voelde dit als een laatste kans.
Ik geniet enorm van mijn zoon, maar mijn huwelijk loopt stroef. Elke dag voel ik dat het nooit vanzelf zal gaan. Een pijnlijke constatering, zeker als je weet dat echte liefde wel bestaat. Als ik een tv-programma zie over de liefde, voel ik me intens verdrietig om wat was en wat nooit is geweest.”
Laura (31): “Ik was 27 toen ik een appartementje kocht in Den Haag. Omar was mijn buurman en het klikte meteen tussen ons. We kregen een relatie. Ik was tot over mijn oren verliefd op zijn ogen en zijn mond, maar vooral op zijn verhalen over Marokko en zijn jeugd en familie.
Urenlang kon ik luisteren naar zijn stem. We hadden allebei niet veel geld in die tijd, maar dat gaf niet. In zijn appartement maakten we het gezellig. We kookten samen met muziek aan en nestelden ons tegen elkaar aan op de bank. We leefden van de liefde, zo voelde het. Het bleef zo fijn, totdat Omar slecht nieuws kreeg. Zijn vader was eerder die winter gestorven en nu bleek zijn broer ongeneeslijk ziek. Zijn familie had hem nodig, zijn moeder klonk in elk telefoongesprek meer dan radeloos.
“Helaas heb ik naar familie en vrienden geluisterd en niet naar mijn hart”
Hij moest terug naar Marokko. We spraken af dat ik hem achterna zou reizen zodra mijn appartement verkocht was. Maar toen hij weg was, begon ik vreselijk te twijfelen. Te meer omdat mijn omgeving mij voor gek verklaarde. ‘Wat moet je toch in dat verre Marokko, in die moslimcultuur? Helaas heb ik naar familie en vrienden geluisterd en niet naar mijn hart. Daar heb ik nog altijd spijt van. Na ons laatste telefoongesprek, waarin ik hem uitlegde dat ik mijn leven hier in Nederland geen vaarwel durfde te zeggen, heb ik nooit meer iets van hem gehoord.
Met mijn huidige man is alles voor elkaar: ons huis, de auto, de financiën voor de toekomst. Het leven lijkt soms compleet dichtgetimmerd. Na mijn relatie met Omar dacht ik dat ik zo’n geregeld bestaan met routine fijn zou vinden, maar ik kom er meer en meer achter dat het me benauwt. Helaas lukt het me nu niet meer om contact met Omar te krijgen. Waarschijnlijk heeft hij iemand anders. Ik ben gewoon te laat.”
Lees de verhalen van Lisette en Ilja in het nieuwe issue van Marie Claire.
Lees ook: In vertrouwen: “Ik had die leerling nooit mogen slaan”
