Real life: een relatie door de ogen van de minnares

Gevallen voor een bezette man

Stomende sex en spannende weekendjes weg. Maar ook altijd de vraag voor wie hij uiteindelijk zal kiezen: voor jou of voor zijn vrouw. Tamara, José en Francien zitten in de wachtkamer van de liefde. 

Zij of ik

Tamara (36): “Als er iemand tegen vreemdgaan was, dan was ik het wel. Ik had er een ongezouten mening over. Wie doet nou zoiets? En waarom zou je je ertoe verlagen het met een bezette man te doen? Iemand met een vrouw en kinderen. En toch ben ik sinds een jaar de minnares van mijn collega Klaas. In het begin was het leuk en spannend. Had ik het idee dat ik zweefde op de liefde. Naar mijn werk gaan werd een feestje. En als hij ineens op mijn vrije dag op de stoep stond, trok ik een fles wijn open en renden we samen giechelend naar mijn slaapkamer. Of ik me nooit rot of schuldig voelde? Nee, in die periode niet. Ik had het te druk met genieten en verliefd zijn.
Na een maand of twee merkte ik dat hij iets meer afstand nam. Zijn vrouw had hem gevraagd waarom hij zo vaak weg was. Hij zei dat hij voorzichtiger moest zijn, geen risico wilde lopen.

Ook al zegt hij vaak dat het met mij zo fijn en anders is, ik weet dat hij niet zomaar alles opgeeft thuis. En dat vind ik best lastig. We hebben al twee keer een soort adempauze genomen, maar steeds zoeken we elkaar weer op. Dat gaat zo gemakkelijk als je met elkaar werkt. Eén blik zegt vaak al genoeg. Ik ben net 36 geworden. Diep in mijn hart wil ik kinderen, een hond en een koophuis, met hem. Ik ben niet oud, maar ook niet meer piepjong. Ik kan niet blijven wachten. Over drie weken gaat Klaas met vrienden op vakantie. Vóór die tijd wil ik hem voor de keuze stellen: zij of ik. Daar kan hij tijdens de vakantie mooi over nadenken. Ik ben al voorzichtig begonnen me te oriënteren op een andere baan. Zolang we om elkaar heen blijven draaien verandert deze situatie niet. Ik moet er niet aan denken om afscheid van Klaas te nemen, maar dit gaat zo langzamerhand ten koste van mezelf.”

Het kinderzitje achterin en de Snoetenpoetsers op de bijrijdersstoel negeerde ik

José (38): “Ik had een vreselijk jaar achter de rug. Mijn relatie was verbroken, onze zoon had besloten dat-ie toch liever bij zijn vader wilde wonen, en alsof dat niet genoeg was, kreeg ik ook nog een hernia. Toen ik net weer een beetje begon op te krabbelen, kreeg ik via Facebook een uitnodiging van oud-collega’s met wie ik een tijd in het buitenland heb gewerkt. Ze organiseerden een reünie. Daar kwam ik, na tien jaar geen contact, Gert-Jan tegen. Wij konden het destijds al goed met elkaar vinden, al was er toen geen sprake van een vonk. Tijdens die reünie bekende hij dat-ie vroeger altijd een beetje tegen me opkeek, omdat ik twee jaar ouder was en zijn leidinggevende. En ook zo knap, voegde hij er knipogend aan toe. Die avond hebben we vreselijk gezoend in zijn auto. Het kinderzitje achterin en de Snoetenpoetsers op de bijrijdersstoel negeerde ik.

Een dag later belde Gert-Jan op. Hij wilde het een en ander uitleggen. Hij was al een tijd niet gelukkig met zijn vrouw, vertelde hij. Maar op het moment dat hij bij haar weg wilde gaan, bleek ze zwanger. Als kind van gescheiden ouders wil hij zijn zoontje een jeugd bieden waarin hij er gewoon alle dagen is. Ergens kan ik zijn keuze wel begrijpen – een scheiding gaat je niet in de koude kleren zitten, daar weet ik alles van. Toch blijf ik stille hoop houden dat hij wel gaat inzien dat hij nog veel te jong is om te accepteren dat hij samenleeft met een vrouw die niet bij hem past. Een paar weken terug belde hij me: hij had een retraite in Frankrijk geboekt, of ik mee wilde. Eigenlijk had ik een vrijgezellenfeest die week en ik zat krap bij kas, maar ik ben toch bij hem in de auto gestapt. Samen weg voelde heerlijk! We kenden daar niemand, konden strandwandelingen maken en in gewoon samen in een restaurant eten, in plaats van in een donkere hoek ver van het raam. Dit uitje heeft hem aan het twijfelen gebracht of hij de scheiding toch niet alsnog door moet zetten. Tot die tijd wacht ik geduldig.’”

De vriend van een van mijn beste vriendinnen

 Francien (33): “Richie is knap, lief, goed in bed en… al vier jaar de vriend van een van mijn beste vriendinnen. Toen ik een paar maanden geleden besloot iets aan mijn gewicht en conditie te gaan doen, was het een logische stap om naar de sportschool te gaan waar hij als personal trainer werkt. Hij werd mijn vaste begeleider, moedigde me aan als ik me opdrukte, stond naast me tijdens het squatten. En keek me tijdens het boksen diep in mijn ogen. Op een dag zei ik dat ik na de training nog een rondje sauna zou gaan doen. ‘Ik kom wel even polshoogte nemen’, antwoordde hij met een lach. Vanaf dat moment begon ik te geloven dat ik niet de enige was met kriebels. We appten elkaar voortdurend en toen mijn vriendin een paar dagen op familieweekend was en hij thuisbleef onder het mom ‘ik moet hard werken, dus ik kan niet mee’, wist ik dat hij naar mij toe zou komen. De zaterdagnacht heeft hij bij mij doorgebracht. De dag erop zat ik met ingehouden adem naast mijn telefoon. Ergens had ik verwacht dat hij zijn misstap niet voor zich kon houden en het zou opbiechten. Dat bleek niet het geval.

We zien elkaar nu ongeveer twee keer per week, bij mij thuis. Ik ben helemaal gek van Richie, maar tegelijkertijd zou ik iemand willen die er altijd voor me is, die van me houdt en voor wie ik niet bij nacht en ontij klaarzit in zwartkanten lingerie. Want daar komt het op neer als je minnares bent. Onze situatie is gecompliceerd. Als hij voor mij zou kiezen, verlies ik niet alleen een goede vriendin, maar een hele vriendinnengroep. Toch weet ik dat ik dat wel voor hem over zou hebben. Ik wil Richie geen ultimatum stellen, hij laat zich niet dwingen. En de kans dat ik hem daarmee juist afstoot, is groot. Ondertussen wacht ik. Op het moment dat hij kiest of dat ons vlammetje langzaam dooft.”

Advies

Relatiedeskundige Carla Ketelaar begeleidt in haar bedrijf Laatste Liefde zelfstandige vrouwen in hun zoektocht naar liefde. Geregeld spreekt ze vrouwen die gevallen zijn voor een bezette man. Carla: “Minnaressen nemen eigenlijk genoegen met een halve man. Een man die er alleen voor hen is als het hem uitkomt. De sex is meestal goed, maar daarna voelen ze zich hol en leeg. Hij gaat terug naar zijn partner of gezin en jij zit alleen, te wachten tot hij weer eens tijd heeft. Alles staat in het teken van hem. Sportlessen en etentjes worden afgezegd, want hij zou weleens kunnen bellen of langskomen. Vooral vrouwen met een schraal liefdesverleden zijn al blij met de kruimeltjes. Maar waarom zou je als je ook een rijkbelegde boterham kunt krijgen? Iemand met wie je leuke dingen kunt doen en openlijk arm in arm kunt lopen. Mijn advies is om meteen uit zo’n ongezonde relatie te stappen en jezelf open te stellen voor een man die er wel voor de volle honderd procent voor gaat. Die keuze heb je! Ook al lijkt het er in dit soort situaties op dat het probleem bij de desbetreffende man ligt, omdat hij degene is die maar niet kiest. Maar volgens mij zegt het in de meeste gevallen meer over de vrouw. Wellicht geeft ze wegens gebrek aan eigenwaarde alle regie uit handen. En dat is zonde. Kostbare minuten tikken weg, terwijl jij aan het wachten bent.”

Tekst: Natasja Bijl | Beeld: Getty

Laatste nieuws