June Noa (30, Patricia Wunnink in real life) vond haar vaders pianokunsten altijd fascinerend en ontdekte zo ook haar eigen muzikale talenten. Inmiddels ligt haar eerste album Not Guilty in de winkel en staat haar agenda vol met shows.
Beschrijf June Noa in 5 woorden.
Impulsief, onrustig, gevoelig, laatbloeier. Bovendien ben ik ook not guilty ;-).
Wat is de betekenis achter June Noa?
Er zit niet echt een diepe filosofie achter. Ik wou van kinds af aan gewoon Noa heten. De zoektocht naar een artiestennaam was het perfecte excuus om die naam eindelijk te gaan gebruiken. June komt van de maand waarin ik geboren ben. We vonden June Noa best soulful klinken en dus was de keuze snel gemaakt.
Je staat inmiddels behoorlijk in de spotlights. Hoe voelt dat?
Het blijft raar en onwennig, maar ook best confronterend. Als ik dan weer niets doe, mis ik die prikkels wel. Er is ook zoveel competitie, helemaal met al die talentenshows.
Zou je daar zelf aan deelnemen?
Nou, zeg nooit-nooit! Misschien ben ik wel iets te eigenwijs om er aan mee te doen? Dat ik mijn eigen nummers kan brengen, zou wel een vereiste zijn. Want vaak word je bij zon show een beetje in een hoekje gedreven en gedwongen om een eigen verhaal te verzinnen. Mijn stijl ligt gelukkig al vast én ik heb mijn album op eigen krachten kunnen waarmaken.
En dat verhaal deel je dan via je muziek.
Precies. Mijn verhaal begon al heel jong. Mijn vader wist op zon magische manier piano te spelen, dat ik zowaar starstruck werd. Toen mijn vader overleed op mijn achttiende, was er zon groot verdriet dat ik het alleen via muziek kwijt kon. Where are the days, een liedje dat ik schreef voor mijn familie en mezelf, gaat geheel over dat verdriet. Hou ouder ik word en hoe meer nummers ik schrijf, hoe meer het terugkomt. Uiteindelijk heb ik er ook zoveel van geleerd. Ik weet nu veel beter hoe ik schoonheid uit mijn ellende kan halen.
Over ellende gesproken. Wat was je slechtste carrière-ervaring tot nu toe?
Mijn albumrelease, for sure. Niet het moment zelf, maar de dagen ervoor! Ik voelde me vreselijk grieperig, heb wel vijf paracetamols moeten slikken. Uiteindelijk viel het reuze mee. Mijn slechtste concert was in Assen. Ik had slecht geslapen, kon me niet lekker voorbereiden, maar toch ging ik het podium op. Het optreden ging op zich goed, maar toch heb ik een naar gevoel aan over gehouden.
Alle ellende aside, wat was het leukste dat je al mocht doen?
De samenwerking met Steve Greenwell, dé man achter Joss Stone. Nadat mijn producer en ik op hem waren afgestapt zonder ondersteunend platenlabel of budget ging hij met ons in zee. Als nog vrij onbekende artiest had ik niets te verliezen toen ik het hem vroeg. Ik ben ontzettend blij met de samenwerking en het uiteindelijke resultaat.
Zijn er tenslotte nog personen met wie je het podium wil delen?
Het voorprogramma doen van Joss Stone lijkt me wel leuk. (lacht) Verder had ik graag naast Solomon Burke gestaan, maar dat is helaas niet meer mogelijk. Stiekem heb ik wel een top 3 in gedachten hoor: Sharon Jones, Tina Turner en the one and only Prince. Vooral die laatste heeft groots durven denken en met succes! Zon carrière zie ik ook wel zitten, maar voorlopig focus ik me op Nederland en blijft het stadion alsnog een verre toekomstdroom.
