Het allerergste van mijn baan als redacteur bij Marie Claire heb ik je geloof ik nog nooit verteld. Ik weet ook niet of jij het zo zou bestempelen. Want als ik zeg: mooie mannen interviewen, zeg jij: waarom de fuck is dat erg! Toch?
Omdat ik verliefd op ze word. Dáárom.
Ik zal beginnen met een fabelachtig verhaal op een winterse dag in Londen. De locatie: het opperluxe Claridge’s hotel, waar ik geen hap van de kreeft en champagne door mijn keel kreeg want… Het te interviewen object heette Jude Law. Ik had me erop voorbereid dat ik ‘niet de knapste in de kamer zou zijn’, en dan bedoel ik niet ‘knapper dan Jude’, maar vooral in concurrentie met het mede-journaille. Alle afgevaardigden van de media waren namelijk vrouwen met diep decolleté, cup perzik – daar lieten ze geen twijfel over bestaan – en benen als Barbie, nipt verstopt in ultiem korte rokjes en 15 centimeter pumps. Mijn strategie was dus 1. Hooggesloten. 2. Een KNALROZE skinny jeans en 3 Platte gouden schoenen (het was 2009, ik was een fashion frontrunner, dat u het even weet).
Nu wil je vast weten of het werkte? Het werkte, want Jude complimenteerde me met mijn skinny (one down). Maar belangrijker: ik had nog een extra wapen en dat was mijn impulsiviteit. Dus toen Jude Law, die daar nota bene zat om een parfum te promoten, zei dat hij zelf nooit parfum droeg, riep ik uit: ‘Hoe kan je dát nou zeggen? Parfum is als kleding, het geeft je karakter.’ Oh ja, vroeg hij, en hoe ruik jij dan? Zo kwam het dat ik een paar seconden later de neus van Jude Law in mijn hals voelde (en ik was pas bij vraag 2!!) met op de achtergrond een breed giechelend arsenaal aan persmeisjes. ‘Nice’, zei Jude.
Het interview werd heus nog wel aardig, maar ik stotterde me erdoor, missie deels geslaagd en anderszins compleet mislukt.
Voorts (ik gooi er maar even een chic woord in) interviewde ik in 2012 Géza Weisz, die op het punt van doorbreken stond. We zaten tegenover elkaar in een Amsterdams café en hij zei: ‘Leg dat interviewblaadje maar weg. Laten we een echt gesprek hebbenÂ’. Zijn take-over had succes, want ik KON NIETS MEER. Ik merkte nu eens van de andere kant wat het met je doet als iemand middels oprechte vragen weet door te dringen tot je diepste zijn. Dus zei ik maar ‘nee’ toen hij vroeg of ik na het interview met hem meeging een jeans ruilen. Dat was vast niet flirterig bedoeld, maar het voelde door hoe mijn hart te keer ging wel zo en ik heb al een vent! En een leuke ook. Stom interview.
Mijn meest recente object d’amour spant de kroon. We ontmoetten elkaar op een werkfeestje. Ik was in mijn Parisienne-periode, want ik ging voor een reportage in Marie Claire uitproberen hoe het was om me als Parisienne te gedragen. Hieronder viel ook: flirten. Nou, koude kermis. Deze man lijkt sprekend op Ryan Gosling, op een manier die schrijver Susan Smit nog het best verwoordt: ‘De verwarrende mix van dat netjes gekamde jongetjes-haar. Die trouwe honden-blik. En dan die ruwe baard.’ Dus wat gebeurt er? Al na tien seconden in zijn intense ogen staren verlies ik mijn calm en cool en zeg ik gewoon letterlijk dat ik niet meer weet wat ik tegen hem moet zeggen omdat hij zo leuk is.
Dit gebeuren beschreef ik vervolgens in mijn reportage. Met als gevolg dat ik nu al maandenlang door mijn collega’s wordt gepest. Als mijn baas een afspraak met zijn pr-dame heeft, zegt ze: ‘Ik zal (vul naam in) veel liefs van je doen.’ Zijn foto die binnenkort in Marie Claire staat, werd me onlangs door de chef onder mijn neus gedrukt: ‘Dit is jouw schatje toch, Jon?’
Nu heeft een verliefdheid niet veel consequenties zolang je ermee onder de radar blijft. Maar ik word er dus constant aan herinnerd. Afgelopen vrijdagavond Appte mijn baas me een foto van hun tweeën. Met de tekst: Hij wordt binnenkort vader! En dat hij haar daarop had toegefluisterd: ‘Zeg dit maar niet tegen Jonna.’
‘Wat afschuwelijk ehm… leuk voor hem’ Appte ik terug, terwijl ik snel een slok wijn nam.
En daarna Appte ik dit:
Ach dit is hoe het zal gaan. Na baby 1:
Â
Â
Â
Â
Â
Na baby 2:
Â
Â
Â
Â
Â
Â
En in 2018 stuurt hij dit berichtje naar mij:
Waarop mijn baas heel hard moest lachen en de angel uit de lucht was.
Met dromen hoef je niets te doen, dat is het veilige. Maar de belofte die in dromen schuilt mag niet worden gekilled. De droom mag eindeloos als endorfine dienen. Het ‘could be’ is waar je met een glimlach rond je lippen van in slaap valt. Daarom had ik nóg een glas wijn nodig.
Om daarna te verdwijnen in de armen van mijn lief, die niet geheel toevallig ook een beetje op Ryan Gosling lijkt, volgens vriendinnen.
Lees ook: Mijn vader is een feminist >
Jonna een berichtje sturen kan via Twitter: @jonnaveer of Facebook.
Fotografie: Louise Honnée
