Eens waren ze verliefd tot over hun oren, maar eenmaal gesetteld bleek hij weinig behulpzaam, energiek of betrouwbaar. Drie vrouwen vertellen over het moment waarop ze wisten: met jou word ik niet oud.
Mariska (31): “Ik was 26 toen ik Martin leerde kennen. Hij was mijn tennisleraar. Sportief, knap en zestien jaar ouder. Dat leeftijdsverschil, daar maakte ik me toen niet druk om. Het grijs bij zijn slapen vond ik sexy, de fijne rimpels om zijn ogen maakten hem juist nog interessanter. Hij was zo wijs en wist zoveel. Bij hem wilde ik horen. Hij verbrak zijn relatie voor mij. We gingen halsoverkop samenwonen en kregen gezamenlijke vrienden. De eerste drie jaar was ik echt gelukkig. Totdat hij een jaar of 46 was en naar mijn idee volledig indutte. Hij wilde geen leuke dingen meer doen, was altijd moe en lag iedere avond op de bank te slapen. En dat terwijl ik juist een heel energiek persoon ben. Het grote leeftijdsverschil begon opeens aan mij te knagen. Ik was zijn midlifecrisis, het verse, groene blaadje. Maar wat was hij voor mij? Ik zag opeens ook heel veel leuke mannen van mijn eigen leeftijd om me heen. Vol levenslust en idealen. Reislustig en onbezonnen. En zonder terugtrekkende haarlijn.
“Daar zat ik dan, met een uitgebluste man en twee verveelde pubers”
Het moment waarop ik wist dat het zo niet langer ging, was toen we op een zondagmorgen naar zijn hoogbejaarde moeder reden. Het was die dag snikheet. Bij het tankstation, waar ik even stopte om een flesje water te halen, stonden scooters met mensen van mijn leeftijd. Klaar om naar het strand te gaan. En wat deed ik op zo’n mooie zomerdag? Ik zat de hele middag in een seniorenflat, met een uitgebluste man en twee verveelde pubers, de kinderen uit zijn vorige relatie. Was dit mijn leven?
Ik stelde die middag nog voor samen iets leuks te gaan doen en vloog naar boven om een zomerjurk aan te schieten. Maar toen ik
beneden kwam hoorde ik een hard gesnurk uit de tuin. Meneer lag, met de krant op zijn net iets te dikke buik, een dutje te doen op de stretcher. Ik ben huilend naar een vriendin gefietst, heb witte wijn gedronken in het Vondelpark en er diezelfde avond nog een punt achter gezet. Het is jammer, maar hij werd me te veel een blok aan het been.”
Corinne (34): “Mijn ex Johan had een eigen schildersbedrijf. Hij nam een grote klus aan in Amsterdam. Na een paar weken begonnen mij dingen op te vallen in zijn gedrag. Overuren draaien, een afwezige blik en altijd met die telefoon in de weer. Hij ging vreemd, had daar iemand ontmoet, ik rook het gewoon. Ik heb het hem op een avond op de man af gevraagd. Hij ontkende niet eens en huilde dat hij echt wilde stoppen met haar.
Ik zette hem het huis uit. Hij ging zolang maar naar een vriend. Na twee weken kwam hij terug. Hij miste mij en de kinderen zo erg en zocht onderdak. Misschien was ik te hard geweest in mijn oordeel? Hij was immers de vader van mijn kinderen. En ik zou hem op z’n minst weer in huis kunnen nemen totdat hij eigen woonruimte had en ik zeker wist wat ik wilde met onze relatie. Al snel had ik spijt van mijn beslissing. Na een paar dagen deed hij net alsof hij nooit weg was geweest en alsof alles weer koek en ei was tussen ons. Dat was het helemaal niet! Hij had er een potje van gemaakt, niet alleen met haar en met mij, maar ook financieel. Ik werkte meer dan veertig uur per week om alle rekeningen te betalen. Op een dag ontdekte ik dat mijn creditcard in een ander vakje van mijn portemonnee zat. Had hij ’m eruit gehaald? Ik checkte mijn saldo. Er was meer dan 500 euro gepind, door hem! Dat was het moment waarop bij mij de stoppen doorsloegen. Ik heb zijn spullen in de tuin gezet en een sleutelmaker al mijn sloten laten vervangen.”
“Opeens zag ik in hem zo’n zielig mannetje”
Alexandra (37): “Voordat Lex en ik iets met elkaar kregen, werd ik van alle kanten voor hem gewaarschuwd. Losse handjes, daar kwam het op neer. Ik geloofde er niks van. Zo’n lieve, zachte jongen? Zelfs zijn ex kwam bij me aan de deur. Doe het nou niet, zei ze. Ik wilde niet van haar aannemen dat hij niet deugde en hield vast aan het idee ‘met mij is het anders’. De eerste keer dat hij me sloeg was na een avondje kermis. Hij had veel gedronken en werd bij thuiskomst woedend omdat ik, naar zijn zin, te lang met een oud-klasgenoot had staan praten, een man. Ik stond te trillen in de badkamer en keek naar mijn gezicht, dat aan de linkerkant vuurrood werd.
De volgende morgen moest Lex huilen en smeekte hij me alsjeblieft bij hem te blijven. Hij pakte me in met lieve woordjes, honderd kusjes, kaarslicht en zelfgemaakte kippensoep. Hij zou dit echt nooit meer doen, beloofde hij. Maar ik was bang geworden. Wat als hij nou weer zo’n uitbarsting kreeg? De keer erop kregen we onenigheid in de auto, na afloop van de bruiloft van mijn beste vriendin. Ik had die dag te weinig naar hem omgekeken. Hij rukte aan mijn gordel en drukte hem zo ruw tegen mijn hals dat ik even dacht dat ik zou stikken. Een paar maanden later was Lex een avondje stappen. Rond twaalven werd ik door een van zijn vrienden gebeld. Of ik hem wilde komen halen. Hij deed heel vervelend en wilde nog achter het stuur kruipen.
Ik liep de kroeg binnen en zag al aan zijn ogen en houding dat hij pislink op me was. ‘Welk wijf komt haar man nou halen?’ schreeuwde hij. Hij maakte een vuist naar me, wat ik interpreteerde als: wacht maar tot we thuis zijn, dan geef ik je een knal. Opeens sloeg mijn angst om in daadkracht. Ik zag in hem zo’n zielig mannetje – iemand van bijna veertig met verschrikkelijke achterdocht en een heel slechte dronk. Op dat moment had ik het helemaal gehad met hem. Ik heb rechtsomkeert gemaakt en ben naar zijn ex gereden. Zij ontving me met open armen. Samen hebben we alsnog aangifte gedaan, iets wat ik al veel eerder had moeten doen.”
Lees ook: Echt gebeurd: “Mijn kerstborrel eindigde op de biljarttafel”
Tekst: Natasha Bijl | Beeld: iStock
